مجموعه ای از عکس های عجیب و غریب ترسناک
تا حالا شده یه نگاهی سرسری به یه عکس بندازین، بعد خیلی عادی از کنارش رد بشین، ولی چند ثانیه بعد با یه حالت «چی دیدم من؟» دوباره برگردین و با قیافه‌ی پوکرفیس از خودتون بپرسین: «این چی بود؟ اصلاً واقعیه؟»
خب، عکس‌هایی که قراره تو این لیست ببینین، دقیقاً همین حسو بهتون می‌دن. همون حس ترس‌ملایمِ همراه با سردرگمی که باعث میشه یه لحظه فکر کنین شاید وارد یه بُعد دیگه شدین. از اتفاقات عجیب‌غریب گرفته تا تصاویری که مغز رو رِستارت می‌کنن، این عکس‌ها ترکیبی از وحشت، حیرت و یه جور احساس «بهتره بیشتر از این زل نزنم» هستن.
عمیق‌ترین استخر سرپوشیده‌ی دنیا
اولش که عکسو می‌بینی، یه لحظه مغز قفل می‌کنه: «آب کجاست دقیقاً؟! این سفیدی‌ها کف دیواره‌ست یا نور خورشیده؟» انگار همه‌چی اون‌قدر عمیقه که خود فیزیکم کم آورده!
این مکان عجیب که به اسم Nemo 33 شناخته میشه، توی بروکسل جا خوش کرده و تا عمق ترسناک ۳۳ متر پایین می‌ره. بله، درست خوندین… سی‌و‌سه متر! یعنی اگه سکه بندازین تهش، شاید یه هفته بعد پیداش کنین – اونم اگه خوش‌شانس باشین.
حالا نکته‌ی مرموز این عکس چیه؟ یه غواص اون ته در حال عکاسیه… ولی از چی؟ ظاهر قضیه که فقط یه دیوار سیمانی بی‌روح نشون میده. ولی خب، مگه فیلم ترسناک این‌جوری شروع نمیشه؟ شاید اون غواص چیزی می‌بینه که ما نمی‌بینیم… شاید اون دیوار یه در مخفی باشه، یا یه چشم بزرگ که داره بهش زل می‌زنه! خلاصه که اگه یه روزی تصمیم گرفتین شیرجه بزنین اون تو، حواستون باشه چیزی پشت سرتون نباشه… یا بدتر، کسی با دوربین ازتون عکس نگیره!
کوارتز کریستال با یه سورپرایز خیلی شوم!
یه لحظه وایسا… تو هم دیدی؟! آره، درست نگاه کردی. یه سنگ شفاف و خوشگل که تو دلش چندتا لکه‌ی مشکوک سیاه داره… انگار یه عنکبوت فسیل‌شده‌ی انتقام‌جو گیر افتاده باشه تو کوارتز!
اولش همه فکر می‌کنن اینا عنکبوتن. عنکبوتایی که شاید نفرین شدن و تا ابد باید تو دل سنگ زندگی کنن ولی واقعیت یه چیز دیگه‌ست. اون لکه‌های سیاهِ ترسناک، در واقع فانتوم‌های ماناردیت هستن. آره، نه اسمش آروم‌کنندس، نه ظاهرش!
این فانتوم‌ها بعضی‌وقتا ریز و ریز میان، مثل ترافیک شب تهران، بعضی وقتام یه‌دونه‌ی گنده مثل غول مرحله آخر وسط سنگ جا خوش کرده. به هر حال، نتیجه همیشه یه چیزه: ترس خفیف و یه حس عجیب که دوست نداری شب تو تاریکی زیاد بهش فکر کنی!
بیگانگان کلم‌پچی!
صادقانه بخوای، اگه یه روز توی مزرعه‌ی کلم راه برم و این صحنه رو ببینم، احتمالاً جیغ می‌زنم و فرار می‌کنم سمت ایستگاه فضایی بین‌المللی!
این عکس با این کلم‌های کروی عجیب که بیشتر شبیه تخم‌مرغ‌های غول‌پیکر بیگانه‌ان تا سبزی خوردن، مغز آدمو با سوالات وجودی بمبارون می‌کنه. دقیقاً چی داره از زمین درمیاد؟! ارتش خزنده‌های فضایی؟ بچه‌های گودزیلا؟ یا فقط یه کشاورز خیلی هنرمند با حس شوخ‌طبعی مریخی؟
البته به‌قول دانشمندا، اینا فقط یه مدل خاص از کلم هستن که جور مرموزی رشد کردن. ولی خب… کسی چه می‌دونه؟ شاید یه روز یکی از اینا باز بشه و یه چیزی بیرون بیاد که بهتر بود هرگز بیدار نمی‌شد!
انار جوکری – وقتی میوه‌ها هم می‌خوان جوکر شن!
یه لحظه تصور کن وسط ظهر تابستون، با خیال راحت می‌خوای یه انار شیرین و خنک بخوری… که ناگهان، می‌بینی اون انار بهت زل زده! از هم ترکیده و دونه‌های سفیدش به طرز عجیبی شبیه دندونن. نه از اون دندونا که لبخند می‌زنن، از اونایی که انگار قراره یه جمله‌ی تهدیدآمیز بگن:
«تا الان فقط منو خوردی… حالا نوبت منه!»
این انار عجیب‌الخلقه اون‌قدری لبخند زده که انگار نقش اصلی فیلم ترسناک خودشه. نه‌تنها بی‌رحمانه نگاهت می‌کنه، بلکه تو دلش کلی فاز جوکری داره. واقعاً آدم بعد دیدن این عکس، هر بار انار می‌بینه یه حس شک و ترس سراغش میاد… شاید همه‌شون اون‌جوری باشن ولی هنوز لب باز نکردن!
دوقلوهای سایه‌ای – وقتی نور هم باهات دشمنی می‌کنه!
تصور کن شب شده، چراغ خاموشه، فقط یه نور ضعیف کنار دیواره… و یه‌هو این دوتا سایه‌ی عجیب و بچه‌مانند رو می‌بینی. یه جوری کنار هم وایسادن که انگار تازه از یه حلقه‌ی جادویی بیرون اومدن.
نه دست داری توی کار، نه عروسک داری… اما دوقلوهای سایه‌ای ظاهر می‌شن و با اون فرم ترسناک‌شون انگار قراره نصف شب صدات بزنن:
«ما برگشتیم…»
عجیب‌ترین بخش ماجرا اینه که این سایه‌ها شبیه دوتا نوزادن؛ اما یکی‌شون لاغر و تهدیدآمیزه، اون یکی چاق و بی‌روح. و باورت نمیشه چقدر واقع‌گرایانه‌ن… انگار واقعاً ایستادن اونجا، منتظرن تا تو چشماتو ببندی. فقط دعا کن هیچ‌کدومشون حرف نزنه!
پلکان مارپیچ کنار کوه – وقتی قراره با پاهات به عرش بری…
اینا کوه‌های تای‌هانگ چین هستن… و خب، ظاهراً یکی یه روز بیدار شده و گفته: «بیاین یه پله بسازیم که ترس رو توی قلب آدم کاشت کنه!»
تصور کن: یه پلکان مارپیچ فلزی، باریک، زهوار در رفته، که مستقیم از کنار کوه رفته بالا. اونم نه ۱۰ تا پله، نه ۵۰ تا، بلکه سیصد فوت پله‌ی فلزی که به نظر میرسه توسط چندتا میلگرد ضعیف با دعا سرپا مونده باشه!
از پایین که نگاه کنی، پله‌ها مثل راهروی مرگ مارپیچی به سمت آسمون می‌رن. پا گذاشتن روی هر پله مثل انتخاب یکی از گزینه‌های آزمون الهی‌ـه. این فقط یه پلکان نیست، یه تست اعصاب و زانوئه. جرئت داری تا آخرش بری؟ خودت می‌دونی…
بدترین کابوس وسط دریا – وقتی خودتو جای یونس می‌ذاری…
نفس‌هات رو نگه دار، چون این یکی، عمق ترس واقعی رو بهت نشون میده.
وسط یه دریای سبز-خاکستری مرموز، یه قایق کوچولو با چند آدم کوچولوی بی‌خبر، درست بالای یه چیز عظیم‌الجثه شناوره. چیزی که از زیر آب سایه انداخته، اون‌قدری بزرگه که قایق مثل برگ خشک کنارشه. حالا خودتو بذار جای یکی از اون سرنشینا… فقط یه فوت نهنگ کافیه تا کل قایق بره پی کارش!
شاید این نهنگ بی‌ضرره، شاید هم نه… ولی وقتی از بالا بهش نگاه می‌کنی، بیشتر شبیه یه موجود افسانه‌ایه که می‌خواد زمین رو ببلعه. داستان یونس یه‌دفعه خیلی واقعی‌تر و منطقی‌تر به نظر میرسه، نه؟
نهنگ یا پری دریایی؟ – موجود افسانه‌ای با ویزای آب‌های شمالی
ببین… بحث پری دریایی‌ها همیشه بوده: واقعاً وجود دارن یا فقط فانتزی‌های یه نویسنده خسته‌ان؟ اما این عکس از یه نهنگ بلوگای خوشگل، همه معادلات رو به هم میریزه.
از اون زاویه که عکس گرفته شده، یه‌جوریه که مغزت می‌گه: «خب دیگه، من به پری دریایی اعتقاد پیدا کردم!»
این موجود براق و سفید، با فرم بدن منحنی و دمی که انگار یه چیز توش گیر کرده، به طرز عجیبی شبیه نسخه‌ی کلاسیک پری‌های دریاییه… با این تفاوت که این یکی احتمالاً خیلی خوب آواز نمی‌خونه و بیشتر صدای سونار درمیاره!
شاید کل افسانه‌ی پری دریایی، از همون اول، فقط حاصل یه برخورد خیلی عجیب با بلوگا بوده. ولی خب، اگه نیمه‌شب یه‌هو همچین چیزی از آب بزنه بیرون، مهم نیست پری باشه یا نهنگ، قطعاً جیغ می‌زنی و فرار می‌کنی!
شبح یخی – کابوس شب‌های سرد
زمستونه، برف می‌باره، همه‌چی آرومه… تا اینکه از پنجره بیرون رو نگاه می‌کنی و یهو یه چیزی می‌بینی که مغزت رو «فرمت کارخانه‌ای» می‌کنه!
یه توده یخی ترسناک، درست شبیه یه روح عصبانی، اون گوشه‌ی خونه ظاهر شده. ظاهرش طوریه که انگار باهات مشکل شخصی داره و قراره نصف شب از توی شیشه بیاد تو و زمستونو برای همیشه سردتر کنه.
نه فقط فرم این شبح یخی دلهره‌آوره، بلکه اون رنگ قهوه‌ای مایل به زردی که تو یخ دیده میشه هم حسابی ذهنو درگیر می‌کنه. کی اونجا بوده؟ چرا اون رنگه؟ سوالاییه که بهتره شب نپرسین… چون جواباشو ممکنه دوست نداشته باشین!
عقابی که مستقیم تو روحت زل می‌زنه – نسخه‌ی پردارِ رئیس مافیا
خب راستشو بگم، این عکسو که ببینی، اولین فکری که از سرت می‌گذره اینه که:
«خب این یکی که قطعاً ساختگیه، یه نفر لباس عقاب پوشیده!»
ولی نه، عزیز دل… این موجود ۷ فوتی، واقعاً یه عقابه. اسمش عقاب هارپی‌ئه و رسماً لقب “بزرگ‌ترین عقاب جهان” رو داره. بله، این غول پرنده واقعاً وجود داره و خیلی جدی هم زل می‌زنه.
چشماش؟ مثل آدمی که سال‌ها روان‌شناسی خونده و حالا از تو یه تحلیل کامل شخصیت درمیاره. اونم فقط با یه نگاه.
یه‌جوری نگاهت می‌کنه که احساس می‌کنی قراره تو رو احضار کنه برای دادگاه جنگل. ظاهرش یه جوریه که انگار تو بدن یه عقاب، یه آدم بزرگسال با سابقه‌ی پلیسی زندگی می‌کنه.
نگران نباش… فقط داره بچه می‌آره! – نمای نزدیک از رحمِ شُکه‌کننده
بذار رک بگم، این عکس بدون هیچ توضیحی، یه چیز خالصاً ترسناکه.
یه تصویر عجیب با کلی اسکلت کوچولو داخل یه فضای تاریک و فشرده؛ انگار یه موزه‌ی جنینی مرموز یا صحنه‌ای از یه فیلم علمی‌تخیلی… ولی نه! این در واقع یه تصویر از رحم یک حیوان بارداره. یعنی تمام اون اسکلت‌های کوچولو، نوزادهایی‌ان که به‌زودی می‌خوان وارد این دنیای وحشی بشن.
یه‌جوریه که آدم بین وحشت و شگفتی گیر می‌کنه. واقعیت اینه که طبیعت گاهی اون‌قدر خفن و مرموزه که بیشتر شبیه کارگردانی فیلم ترسناک می‌مونه. تازه اگه بدونی این موجود مثلاً یه مار یا کوسه بوده، احتمالاً دیگه سمت مستند حیوانات نمی‌ری!
وقتی پرنده‌ها آسمونو خوردن – رم یا صحنه‌ی حذف‌شده از فیلم ترسناک؟
خب، اگه تا حالا فیلم کلاسیک “پرندگان” ساخته‌ی هیچکاک رو دیدی و فکر کردی یه داستان تخیلیه… وقتشه تجدید نظر کنی. چون یه روز، وسط رم، ناگهان آسمون با پرنده‌های سیاه پر شد. نه یکی، نه صدتا یه لشکر پرنده که به‌طرز ترسناکی شبیه یه پتوی زنده آویزون از آسمونه.
از دور که نگاه می‌کنی، شاید فکر کنی مه رقیقه یا ابرا غلیظ شده. اما نه… اینا پرنده‌ان. اونم یه دسته‌ی عظیم که اگه من بودم، با همون دنده عقب برمی‌گشتم خونه و دیگه تا یه هفته از پنجره بیرونو نگاه نمی‌کردم.
خوشبختانه اکثر مردم اون پایین تو ماشین بودن… چون بیرون اومدن، یعنی رسماً ثبت‌نام توی یه داستان آخرالزمانی. پرنده‌ها جداگانه ترسناکن، حالا تصور کن با هم باشن و یه‌صدا قارقار کنن! به‌قول معروف: این دیگه یه چیزیه که کابوسا ازش ساخته می‌شن.
ب ب گوسفند سیاه… با چشم‌های شیطانی!
تا حالا شده بخوای از یه گله گوسفند بانمک تو شب عکس بگیری و فکر کنی می‌تونی یه قاب ناز ازشون ثبت کنی؟ خب، اشتباهه! چون با یه فلاش ساده، گوسفندا یه‌دفعه تبدیل می‌شن به موجودات کابوس‌ساز با چشم‌هایی که برق می‌زنن و مستقیماً روحتو هدف می‌گیرن.
این عکس یه چیز دیگه‌ست. گوسفندایی که وسط تاریکی شب مثل موجودات ماورایی زل زدن به دوربین. اون چشما؟ نه مهربون، نه خجالتی… فقط براق و تهدیدآمیز. اون‌قدری عجیب که اگه صورت جلوشون واضح نبود، قسم می‌خوردی تو یه داستان ترسناک گیر کردی.
راستش این عکس ممکنه یه نسل کامل رو از شمارش گوسفند موقع خواب منصرف کنه. چون کی می‌تونه بعد دیدن این تصویر، شب‌هنگام با خیال راحت گوسفند بشمره؟ نه مرسی… من ترجیح می‌دم به عددای ریاضی فکر کنم!
کمپ عنکبوت پا بلند – بیدار شو، مهمون داریم!
تصور کن وسط یه شب بارونی تو دل طبیعت، با صدای چک‌چک بارون بیدار می‌شی، زیپ چادر رو باز می‌کنی… و یهو می‌بینی سقف چادرتو عنکبوت‌ها رزرو کردن!
نه یکی دوتا، بلکه یه لشکر از عنکبوت‌های پا‌بلند که انگار جلسه‌ی اضطراری گذاشتن دقیقاً بالای سرت.
چرا اونجا جمع شدن؟ چی می‌خواستن؟ آیا دارن دنیا رو تسخیر می‌کنن یا فقط دنبال اینترنت وای‌فای طبیعی بودن؟ معلوم نیست. ولی یه چیز قطعی‌ئه: این کمپینگ دیگه شباهتی به طبیعت‌گردی نداره، بیشتر شبیه مرحله‌ی اول یه بازی ترسناکه.
نکته مثبت؟ بله! حداقل داخل چادر نبودن… و حداقل اون نوع عنکبوتا، عنکبوت‌های باباپابلندن که ظاهراً تهدید اصلی‌شون لرزوندن اعصابه، نه گاز گرفتن.
پله‌برقی گرسنه – وقتی دمپایی لقمه‌ی صبحونه میشه!
پله‌برقی یه چیزیه که بهش اعتماد داری… تا زمانی که بخواد ناهارت باشی.
یه نفر با دمپایی وارد شد، با یه لنگه برگشت. نمی‌دونیم دقیقاً چی شد ولی واضحاً اون پله‌برقی از وضعیت کفش‌های راحتی شاکی بوده. دمپایی لقمه‌ی مناسبیه؟ شاید نه، ولی پله‌برقی نظر دیگه‌ای داشت.
این عکس بیشتر شبیه لحظه‌ایه که ماشینا در دنیای ربات‌ها به شعور می‌رسن و تصمیم می‌گیرن به انسان‌ها حمله کنن… از کفش شروع می‌کنن!
آیین قورباغه – جلسه‌ی شبانه‌ی جادوگران بی‌قواره
بارون بند اومده، هوا خنکه، همه‌چی آرومه… تا اینکه درو باز می‌کنی و می‌بینی یه فرش زنده از قورباغه‌ها پهن شده جلوی خونه‌ت.
عجیب‌تر اینکه هیچ‌کدوم تکون نمی‌خورن! همه دقیقاً با فاصله‌ی مساوی، رو به یه جهت، انگار در حال دعا یا اجرای یه مراسم عجیب هستن.
قورباغه‌ها معمولاً بپر‌بپر می‌کنن، ولی اینا… اینا انگار توی فرقه‌ای چیزی هستن. آیا دارن به خدای قورباغه دعا می‌کنن؟ یا قراره یکی رو قربانی کنن؟ معلوم نیست، ولی من اگه بودم، یواش درو می‌بستم و دیگه هیچ‌وقت بیرون نمی‌رفتم.
فیگورهای سفید در ساحل – چتر یا هیئت تسخیرشدگان؟
قدم‌زنان در ساحل، انتظار داری صدای موج بشنوی و آروم بشی. ولی یهو با یه منظره مواجه می‌شی که انگار وسط مراسم احضار ارواحی، اونم با لباس سنتی سفید.
شکل‌های سفید و بلند، بی‌حرکت کنار هم ایستادن، نور پشت سرشونم انگار قراره درِ جهنم رو باز کنه. فقط وقتی نزدیک‌تر می‌شی، نفس راحت می‌کشی: آهان، فقط چتر ساحلیه…
اما هیچی از عجیب بودن صحنه کم نمی‌کنه. این عکس یه جور خطای دید خوفناک ایجاد می‌کنه که باعث میشه بپرسی: «واقعاً تنها هستم اینجا؟»
تصاحب سیب‌زمینی – وقتی ریشه‌ها شورش می‌کنن!
تا حالا شده فکر کنی یه هیولای پا دراز داره از زیر کابینت بهت خیره میشه؟ نه؟ خب پس هنوز یه کیسه سیب‌زمینی کهنه رو بعد از چند ماه تو آشپزخونه‌ات پیدا نکردی!
این موجود عجیب که انگار یه موجود فضایی جهش‌یافته‌ست، در اصل همون سیب‌زمینی‌های بی‌گناهی‌ان که از بی‌توجهی رنج بردن، اعتراض کردن و ریشه درآوردن… اونم با خشونت!
این صحنه بیشتر شبیه یه طاعون گیاهی‌ـه تا محصول کشاورزی. فقط لطفاً به عنوان یه هشدار دوستانه:
هیچ‌وقت! و تکرار می‌کنم، هیچ‌وقت یه کیسه سیب‌زمینی رو برای چند ماه فراموش نکن.
چون وقتی برگردی، ممکنه اونجا صاحب‌خونه شده باشن!
ذهن‌خوانی ماهی – وقتی شفافیت زیاده از حد میشه!
هیچ‌وقت فکر کرده بودی بتونی داخل سر یه ماهی رو ببینی؟ خب، ماهی بارلی اومده تا این خیال رو کابوس‌وار واقعی کنه.
این ماهی بامزه (!) یه چیز عجیب داره: سرش شفافه. بله، کاملاً شیشه‌ای.
مغزش، چشماش، همه‌ش پیدا‌ن. انگار با شیشه دوجداره ساخته شده!
ظاهر بی‌ضرر و معصومش باعث نمیشه فراموش کنیم که این موجود بیشتر شبیه نسخه‌ی زیست‌شناسی یه بیگانه فضاییه.
و اینکه بهش لقب «ماهی شبح» دادن، اصلاً تعجبی نداره. چون واقعاً انگار از دنیای مردگان دریایی برگشته.
نشست شبانه پرندگان – داروخانه یا قرارگاه مخفی؟!
یه شب، یواشکی میری داروخانه یه مسکن بگیری، ولی به‌جاش با ارتشی از پرنده‌ها مواجه می‌شی که وسط پارکینگ، بی‌حرکت و در یک راستا، ایستادن.
سکوت مطلق، بی‌حرکتی کامل، و نگاه‌هایی که انگار همه‌شون یه مأموریت دارن… اونم با هم.
انگار یه مراسم نامفهوم دارن، یا جلسه‌ی اضطراری پرنده‌ای تشکیل دادن.
خلاصه اینکه اگه یه‌وقت نیمه‌شب دیدی پارکینگ خالیه و فقط پرنده‌ست، برگرد خونه… سردرد بهتر از حمله‌ی هوایی پرنده‌هاست.
اگر سقف می‌توانست حرف بزنه – حرفای دلهره‌آور از بالا
ما همیشه می‌گیم: «اگه دیوارا می‌تونستن حرف بزنن…» اما اینجا سقف داستانو داره تعریف می‌کنه.
چهره‌ی زنی بدون بینی که از سقف بیرون زده؟ آره، اونجاست.
حالا نمی‌دونیم این یه اثر هنری معناداره، یا نتیجه‌ی یه تعمیر نصفه‌نیمه، یا شاید هم یه حضور ماورایی!
نورهایی که از بیرون وارد می‌شن، سایه‌ها رو طوری بازی می‌دن که انگار الان قراره اون صورت زنده بشه.
خلاصه اینکه سقف این خونه اگه حرف بزنه، حرفاش به درد خواب شب نمی‌خوره!
زمین بازی روی پشت‌بوم – شهربازی مرگ!
اولش شاید فکر کنی یه نقاشی تخیلیه یا یه فتوشاپ نامتعارف، ولی نه… این واقعیه. یه زمین بازی کامل، با سرسره و همه چیز، روی سقف یه ساختمون چندطبقه.
حالا نکته خنده‌دار ـ یا بهتره بگیم مرگبار ـ اینه که این سرسره‌ها مستقیم به لبه‌ی پشت‌بوم ختم می‌شن. یعنی اگه کسی بخواد ازش سر بخوره… خب، می‌تونه یه سقوط آزاد رو تجربه کنه، اونم بدون چتر نجات.
سؤال این نیست که چرا کسی اینو ساخته؛ سؤال اینه که کی عقلش کشیده بچه‌ها رو اون بالا سرگرم کنه؟!
رنگ‌های قرمز و زرد جیغ زمین بازی با ظاهر ساختمان جفت‌وجور شده، ولی هیچ چیز اینجا عادی نیست. واقعاً امیدواریم این ساختمون متروکه باشه… چون اگه نباشه، این فقط یه زمین بازی نیست این یه تست بقاست!
بدترین صندلی شهر – وقتی زنبورها می‌گن “اینجا مال ماست!”
بذار راحت بگم: اگه یه روز دوچرخه‌تو ول کردی و برگشتی دیدی روش یه کندوی کامل زنبور ساخته شده، بدون که اون دیگه مال تو نیست.
این عکس دقیقاً لحظه‌ایه که زنبورها تصمیم گرفتن «صندلی سلطنتی» خودشونو بسازن… و بله، اون صندلی همون زین دوچرخه‌ست!
اینکه چرا این نقطه رو انتخاب کردن معلوم نیست. ولی واضحه که اگه کسی اشتباهی بشینه اونجا، نه تنها دوچرخه‌سواری نمی‌کنه، بلکه تا بیمارستان هم مستقیم رکاب نمی‌زنه، با آمبولانس می‌ره!
پوسته‌ی ترس – مارمولکی که هنوز اخم کرده!
بله، می‌دونیم که خزنده‌ها پوست‌اندازی می‌کنن… ولی چرا این‌قدر کامل و ترسناک؟
اینجا فقط یه تیکه‌ی خالی از پوست نیست، این یه مجسمه‌ی روح‌دار از سر مارمولکه. اخم داره، خط ابرو داره، حتی چین‌وچروک گردنشم سر جاشه.
واقعاً آدم حس می‌کنه با یه نسخه‌ی روحی از مارمولک مواجه شده که قراره شب تو خواب بیاد و بگه:
«پوستتو دیدم، حالا نوبت توئه!»
شاید از نظر علمی طبیعی باشه، ولی از نظر بصری؟ کامل تو ژانر وحشته.
دوقلوی گمشده تمشک – وقتی خوراکی تبدیل به حشره میشه!
همه‌مون عاشق تمشک‌های درشت و خوش‌رنگیم. اما… تصور کن تو چین هستی، خم می‌شی که یکی از این دونه‌های آبدار رو برداری و بخوری — و یه‌هو می‌بینی تمشک داره راه می‌ره!
چی شده؟ خب، به دوست جدیدمون سلام کن: حشره‌ی Rambutanura hunanensis.
ظاهرش دقیقاً شبیه تمشکه، ولی نه اون تمشکی که قراره بریزه روی بستنی. بلکه اونیه که اگه گازش بزنی، احتمالاً اون گاز رو پس می‌زنه!
این حشره با ظاهر فریبنده‌ش باعث میشه دفعه بعد، قبل از اینکه چیزی رو بخوری، اول یه چک کوچولو بکنی که «واقعاً خوراکیه یا داره نفس می‌کشه؟»
سایه عنکبوت در لامپ – وقتی نور خودش شریک جنایته
سایه‌ها بعضی وقتا فقط یه شوخی ملایمن… ولی بعضی وقتا؟ خب، تبدیل می‌شن به محرک حمله قلبی.
لامپ سقفی رو تصور کن که یه سایه‌ی عظیم انداخته رو دیوار — یه عنکبوت وحشتناک، با پاهای دراز و نیت شیطانی. حالا تو مونده‌ای که آیا این واقعاً یه عنکبوته؟ یا یه خطای دید؟ یا بدتر… هر دو؟
مغزت می‌گه: «احتمالاً یه تار کوچیکه.» ولی قلبت می‌گه: «وقتشه بساط مهاجرت رو بچینیم!»
خلاصه، اگه اون لامپ رو روشن کردی و یه سایه‌ی هشت‌پا دیدی، بی‌خیال منطق شو. چون تا وقتی مطمئن نشدی، اون سایه واقعاً ممکنه عنکبوت باشه!
مرگ اسنپ‌دراگون‌ها – گل‌هایی با جمجمه انسانی
اولین چیزی که می‌بینی، یه ردیف جمجمه‌ی کوچک انسانیه که انگار وسط قبرستون تازه کشف شدن. ولی دست نگه دار… اینا در واقع گلن!
گل زیبای اسنپ‌دراگون (بله، همون که تو گلدون می‌ذاری)، بعد از پژمرده شدن، به طرز عجیبی تجزیه میشه و ظاهرش دقیقاً شبیه جمجمه انسان میشه.
خدایی همچین چیزی تو فیلم ترسناک هم ندیده بودیم.
این گل نشون میده که حتی زیبایی هم می‌تونه پایان ترسناکی داشته باشه. شاید طبیعت داره با ما حرف می‌زنه. یا شاید فقط داره حال‌مونو می‌گیره!
نگاه وحشتناک دختری ۱۸ ساله پس از آزادسازی از داخاو – ۲۹ آوریل ۱۹۴۵
این عکس یه دختر روسیهٔ جوون رو نشون میده که تازه از اردوگاه مرگ نازی آزاد شده. صورت بی‌روح اما چشماش هنوز روشنن یک ترکیب وحشتناک از زندگی و مرگ.
خب… اگه یه عکس بتونه تو رو همزمان منجمد کنه، دل بسوزونه و ترس بریزه تو رگ‌هات، همینه.
چشم‌هاش می‌گن:
«دیدم… زنده موندم… ولی دیگه همون آدم قبل نیستم.»
اون نگاه، بیشتر از هر کتاب تاریخی بهت می‌فهمونه که توی اون اردوگاه‌ها چه گذشته. دیگه نیازی به جلوه ویژه نیست — واقعیت اینجا از تخیل ترسناک‌تره.
اسرار POWهای بریتانیایی پس از آزادسازی در سنگاپور – ۱۹۴۵
بچه‌هایی که سه سال اسیر بودن و چشم‌هاشون پر از خاطراتیه که هیچ‌وقت ازش پاک نمی‌شن.
حقیقت: این پنج مردی که داری می‌بینی، چند سال توی جهنم زندگی کردن. حالا که آزاد شدن، اولین کاری که کردن، برگشتن سراغ سنت اصیل بریتانیایی‌ها: چای!
چایی در دست، روزنامه تو بغل، ولی بدن‌هاشون؟ یه اسکچ کامل از ترومای واقعی. عجیبه، غم‌انگیزه، و ترسناک‌تر از هر فیلمی که دیده باشی چون واقعیه.
برداشتن زنجیر از مرد برده شده توسط ملوان بریتانیایی – ۱۹۰۷
تصویر یه مرد که بعد سه‌سال زنجیر به پاش باز میشه. اون لحظه قبل از نفس کشیدن آزادیه، ولی وزن تاریخ سنگینه.
بازماندگان طبقه ۸۷ برج شمالی مرکز تجارت جهانی، بعد از فروپاشی – سپتامبر ۲۰۰۱
گرد و غبار، خرابه و انسان‌هایی که دورتادور پر از وحشت و شوکن. تصویریه که هنوزم اعصابمو می‌لرزونه.
آخرین عکس گرفته‌شده توسط بیل بیگارت، خبرنگاری که در ۱۱ سپتامبر جان باخت
بیل بیگارت، عکاسی که تصمیم گرفت توی جهنم شهری ۱۱ سپتامبر، دوربینش رو زمین نذاره. نتیجه؟ یه فریم آخری که خودش هم توش دفن شد. این عکس، مثل وصیت‌نامه‌ی تصویریه؛ یه لحظه قبل از اینکه خاک و فولاد و آوار، همه‌چی رو ببلعه. خیلی‌ها نمی‌دونن پشت بعضی عکس‌ها، آخرین تپش یه قلبه که داشته جهان رو ثبت می‌کرد.
سایه‌های هسته‌ای هیروشیما
بمب اتم اومد، سوزوند، نابود کرد… ولی اون وسط، یه چیزی جا موند: سایه‌ی آدم‌ها روی پله‌ها، دیوار، زمین. نه جنازه‌ای، نه استخونی، فقط یه سایه سیاه که انگار کسی اونجا بوده و دیگه نیست. این عکس بیشتر از هر نوشته‌ای وحشت تو رو می‌سازه، چون یه غیبت مطلق رو بهت نشون میده — حضور ناپیدا.
ریختن اسید در استخر برای بیرون‌کردن شناگران سیاه‌پوست – ۱۹۶۴
سال ۱۹۶۴ توی آمریکا، سیاه‌پوست بودن جرم بود، حتی توی استخر. این عکس اون لحظه‌ست که یه مدیر نژادپرست، با اسید(!) به استقبال اومد تا بگه: «ما اینجا فقط سفید می‌پذیریم.» حالا تصور کن تو آب شنا می‌کنی، و یه نفر داره مواد شیمیایی میریزه سمتت. آره، ترسناک‌تر از این نمیشه. تبعیضی که تو بدن می‌سوزه، نه فقط توی تاریخ.
کپسول خودکشی با نیتروژن – مرگ با یک دکمه
همه‌مون فکر می‌کنیم اگه قرار باشه بمیریم، حداقل خودمون انتخابش کنیم. ولی این دستگاه؟ خیلی جدی اومده همینو بده دستت: «فقط یه دکمه فشار بده، برو.» نه تزریق، نه طناب، نه دارو… فقط نیتروژن و چند ثانیه بی‌هوازی. این عکس بیشتر از همه ترسناک نیست، غریبه‌ست. چون یه مرگ مدرن رو نشون میده که نه خون داره، نه گریه، فقط یه طراحی شیک.
شروع سونامی اقیانوس هند – ۲۰۰۴
توی این عکس، مردم دارن کنار دریا قدم می‌زنن. بچه‌ها می‌خندن، آفتاب هست… اما اون دور، یه موج کوچیک داره میاد کوچیک اما قاتل. اینجا جاییه که فاجعه داره لبخند می‌زنه. و هیچ‌کس نمی‌دونه چند ثانیه بعد، همین منظره‌ی خوشحال، به یکی از تلخ‌ترین فاجعه‌های طبیعی قرن تبدیل میشه. اگه این عکس رو از قبل می‌دیدن… شاید فرار می‌کردن. شاید…
جوزی، برتا و سوفی – کارگران کودک کارخانه کنسروسازی، اوایل قرن بیستم
بچه‌هایی که باید تو پارک بازی می‌کردن، اما اینا توی خط تولید ایستادن. دست‌های کوچیکشون تا آرنج تو روغنه، چشم‌هاشون دنبال خط تولیده نه مادرشون. این عکس نه فانتزیه نه غلو… واقعیه. قرن بیستم آمریکا، جایی‌که بچه‌ی ۶ ساله، لباس فرم می‌پوشید برای خط تولید، نه برای مهدکودک. ترسناک‌تر از هیولا، سیستمیه که این بچه‌ها رو «نیروی کار» می‌بینه.
وقتی دوربین، ترس رو نمی‌سازه فقط ثبتش می‌کنه
همه‌ی این عکس‌هایی که دیدی، یه چیز مشترک دارن:
قوانین عکاسی اینجا هیچ اهمیتی نداشتن.
نه نور، نه ترکیب‌بندی، نه تنظیمات شاتر همه‌چی خامه، واقعی، بدون فیلتر. اینجا دیگه با «کادربندی طلایی» طرف نیستی، اینجا با زندگی واقعی‌ای طرفی که بدون هماهنگی با عکاس، درست وسط فاجعه شروع شده.
فرق بزرگی هست بین کسی که عاشق ژانر ترسناک توی سینما و بازیه، با کسی که به‌صورت اتفاقی، وسط یه لحظه‌ی واقعی، یه چیز واقعاً ترسناک می‌بینه و فقط… دکمه شاتر رو فشار میده.
تو ژانر ترسناک، کارگردان با زدن دکمه شاتر دوربین عکاسی تصمیم می‌گیره کی بترسی.
ولی این عکس‌ها؟
ترس رو همون‌جوری که هست، پرت می‌کنن تو صورتت.
این‌ها عکس های ترسناک واقعی هستن؛ تصاویری که نه از تخیل، بلکه از دل رنج، وحشت، و گاهی بی‌رحمی بی‌صدا بیرون اومدن. عکس‌هایی که یه ثانیه از واقعیتی تلخ‌رو منجمد کردن نه برای سرگرمی، بلکه برای هشدار، یادآوری، و گاهی فقط برای زنده موندنِ خاطره‌ای که نباید فراموش بشه.
اگر این عکس‌ها لرز به دلت انداختن، حق داری.
اگه هنوز بهشون فکر می‌کنی، بدون که تأثیرشون کار خودش رو کرده.
خب، بعد از خوندن این متن‌ها یه دیدگاه کلی که به ذهنم میرسه اینه که نویسنده خیلی خوب بلده چطور با زبون طنز و توصیفات خلاقانه،چیزهای معمولی رو تبدیل به یه تجربه‌ی جذاب و حتی دلهره‌آور کنه.انگار داره یه جور بازی با واقعیت و تخیل انجام میده.
Nemo 33: استخری که به نظر میاد یه سفر به دنیای دیگه‌ست اون‌قدر عمیق که قوانین فیزیک رو به چالش می‌کشه.
پله‌برقی آدم‌خوار: یه وسیله‌ی روزمره که یهو تبدیل به یه موجود شرور میشه و دمپایی‌ها رو می‌بلعه!
سنگ‌های عنکبوتی: سنگ‌هایی که توهم عنکبوت‌های فسیل‌شده رو ایجاد می‌کنن و یه جور حس وهم و ترس رو القا می‌کنن.