چگونه از لرزش دوربین جلوگیری کنیم

لرزش دوربین یکی از لعنتی ترین باگ های اصلی عکاسی دستی است. این یکی از رایج ترین دلایلی است که مجبور می شوید یک عکس را دور بیندازید. لرزش دوربین زمانی اتفاق می‌افتد که سرعت شاتر شما به اندازه‌ای کم باشد که لرزش طبیعی بدن شما (تنفس، تنش عضلانی و غیره) را متوقف نکند. این مقاله به روش‌های زیادی که می‌توانید هنگام عکاسی دستی در نور کم لرزش دوربین را دور بزنید، اشاره می‌کند. اما ابتدا، اجازه دهید در مورد لرزش عمدی دوربین صحبت کنیم.

لرزش دوربین و ICM

ممکن است فکر کنید برای یک عکس موفق هرگز نباید اجازه حرکت دوربین را بدهید. این درست نیست حرکت عمدی دوربین، مانند پانینگ، یک تکنیک مفید است. عکاسان مسابقات اتومبیل رانی اغلب از این برای انتقال احساس سرعت استفاده می کنند.
عکاس حرکت سوژه را در پس زمینه دنبال می کند. این موضوع باعث می شود سوژه در پس زمینه تار شارپ شود.

در حال حرکت در هشتاد و دومین GP ایتالیا در مونزا (اعتبار عکس: Alessandro Torri Canon EOS 350D با Canon 70-300 f/4-5.6 IS USM).

می توانید با حرکت دادن دوربین در طول نوردهی طولانی به نتایج خلاقانه دیگری برسید.

اعتبار تصویر: مارک ووریل.

تنظیمات دوربین برای جلوگیری از لرزش دوربین

اما اگر در شرایط کم نور و با سرعت شاتر کم عکاسی می کنید چه باید کرد؟ و نمی‌خواهید تاری حرکت خلاقانه در عکس‌هایتان وجود داشته باشد؟ در اینجا تنظیماتی وجود دارد که به شما کمک می کند. احتمالاً در کنسرت‌ها و عکاسی از صحنه، در نور کم به صورت دستی عکس بگیرید.

تثبیت کننده تصویر را روشن کنید

بسیاری از دوربین ها نوعی تثبیت کننده تصویر را ارائه می دهند. شما می توانید این را در لنز (به عنوان مثال سیستم IS در لنزهای Canon) پیدا کنید. یا در سنسور دوربین، مانند Olympus PEN و بدنه دوربین OM-D.

تثبیت‌کننده تصویر اغلب روی لنز یا در منوی تنظیمات روشن/خاموش می‌شود.

وظیفه تثبیت‌کننده تصویر این است که حرکت دوربین را حس کرده و در زمان واقعی آن‌ها را خنثی کند. این به شما امکان می دهد با سرعت شاتر 1/10 یا کمتر به صورت دستی عکس بگیرید. عملکرد تثبیت کننده تصویر اغلب با تعداد توقف بیان می شود. در حالت دستی، اگر 1/60 سرعت شاتر ایمن را برای تصاویر بدون لرزش دوربین در نظر بگیریم، تثبیت‌کننده تصویر 3 مرحله‌ای به شما امکان می‌دهد تا تصاویر واضحی را تا 1/8 ثانیه تولید کنید. تثبیت کننده تصویر می تواند لرزش عکاس را منجمد کند. اما روی حرکت سوژه شما بی تاثیر است. ممکن است دوربین شما به لطف تثبیت کننده تصویر، تصاویر بدون لرزش دوربین را تا 1/8 کاهش دهد. اما با این سرعت شاتر نمی توانید حرکت سوژه خود را ثابت کنید. همچنان یک تصویر تار خواهید داشت.

اثر تثبیت کننده تصویر در (چپ) و خاموش (راست). فاصله کانونی سونی RX10 200 میلی متر، دیافراگم f/2.8. سرعت شاتر 1/10 ثانیه

برخی از لنزها دارای تثبیت حالت 1 و 2 هستند.

• حالت 1 تمام حرکات را تصحیح می کند
• حالت 2 فقط حرکت بالا/پایین را تصحیح می کند. حالت 2 در عکاسی متحرک معمولی است.

دیافراگم را کاملا باز کنید

یک راه واضح برای افزایش سرعت شاتر برای جلوگیری از لرزش دوربین، استفاده از لنزهای سریع است. اینها لنزهایی با دیافراگم باز f/2.8 یا کمتر هستند. همچنین این  لنزها گران قیمت هستند. اما اگر به طور منظم در شرایط نور کم کار می کنید، ارزش سرمایه گذاری روی مجموعه ای از لنزهای سریع را دارد. بگویید بازترین دیافراگم لنز شما f/5.6 و سرعت شاتر حاصل 1/10 ثانیه است. یک لنز f/2.8 (2 استاپ روشن تر) در شرایط نوری یکسان به شما امکان می دهد از سرعت شاتر 1/40 ثانیه استفاده کنید.

ISO خود را بالا ببرید

تصورات غلط زیادی در مورد ISO وجود دارد. ISO، در دوربین های دیجیتال، حساسیت سنسور شما به نور را تحت تاثیر قرار نمی دهد. به صورت الکترونیکی سیگنال ثبت شده توسط سنسور را تقویت می کند. این تاثیرات زیادی دارد که یکی از آنها نویز ISO است. به طور کلی، هر چه ISO بالاتر باشد، تصویر روشن تر، اما نویز بیشتری دارد. من تصاویر پر از نویز را به تصاویر تار ترجیح می دهم. پیشنهاد می‌کنم ISO خود را تا زمانی که بتوانید سرعت شاتر نسبتاً سریعی داشته باشید، بالا ببرید. به خاطر داشته باشید که معمولاً روشن کردن یک تصویر کم نور بدتر است. برای دریافت نوردهی صحیح فقط از ایزوی بالاتر استفاده کنید. پس پردازش نویز بیشتری را به خصوص در سایه ایجاد می کند.

بزرگنمایی نکنید

در حالی که فاصله کانونی بر لرزش دوربین تأثیر نمی گذارد، بر میزان آن تأثیر می گذارد که در تصویر خود خواهید دید. فواصل کانونی کوتاه معمولاً نسبت به فواصل طولانی‌تر وقتی صحبت از تاری حرکتی می‌شود، بخشنده‌تر است. میزان تاری در میدان دید وسیع “رقیق” می شود. با زوم کردن، میدان دید را کاهش می دهید، بنابراین همه چیز را بزرگ می کنید: جزئیات و حرکت تار.

100% برش از دو تصویر گرفته شده در فاصله کانونی 24 میلی متر و 200 میلی متر. Sony RX10 با لرزشگیر تصویر خاموش، دیافراگم f/2.8 و سرعت شاتر 1/10 ثانیه.

سرعت شاتر باید معکوس فاصله کانونی استفاده شده باشد. به این ترتیب شما تصاویر واضحی را به صورت دستی و بدون تثبیت تصویر دریافت خواهید کرد. حداقل در تئوری.
اگر در 200 میلی متر هستید، سرعت شاتر ایده آل شما باید 1/200 ثانیه باشد.
در حقیقت، سرعت شاتر شما چقدر می تواند کند باشد به میزان تکان شما بستگی دارد. و چقدر خوب دوربین را در دست گرفته اید (در ادامه در این مورد بیشتر توضیح خواهیم داد).

حالت تک شات در مقابل شات پی در پی

در دوران فیلم، تعداد نوردهی‌هایی که می‌توانستیم داشته باشیم بسیار محدود بود (حداکثر 36 نوردهی در هر رول فیلم). در دنیای دیجیتال ما می توانیم صدها عکس بگیریم. ما می‌توانیم روش به اصطلاح، و معمولاً بد، «spray and pray» را در تلاش برای دریافت تصاویر واضح‌تر اتخاذ کنیم. فشار دادن شاتر برای یک عکس در یک زمان می تواند لرزش دوربین را معرفی یا تقویت کند. هنگام استفاده از حالت پشت سر هم، شاتر را فقط برای شروع و توقف گرفتن عکس فشار می دهید. سعی کنید سه یا چهار عکس را به ترتیب سریع بگیرید. این معمولا به شما این امکان را می دهد که یک تصویر را بگیرید که به طور قابل توجهی واضح تر از بقیه باشد. در دنباله تست زیر، تصویر دوم واضح ترین است.

مجموعه ای از سه عکس Sony RX10 دستی، لرزشگیر تصویر روشن، 200mm، f/2.8، 1/10s.

من این تست را با سونی RX10 انجام دادم. لرزشگیر تصویر روشن بود، فاصله کانونی 200 میلی متر، دیافراگم f/2.8 و سرعت شاتر 1/10 ثانیه. این کمتر از سرعت 1/200 است که توسط قانون تجربی که قبلاً ذکر کردم پیشنهاد شده است.

نحوه نگه داشتن دوربین برای جلوگیری از لرزش دوربین

وقتی نوبت به لرزش دوربین می رسد، فناوری می تواند کمک کند. اما نحوه کار و نگه داشتن دوربین برای گرفتن عکس های ثابت بسیار مهم است.

اندازه و وزن دوربین

دوربین های سبک و کوچک برای حمل و نقل خوب هستند، اما برای جلوگیری از لرزش دوربین عالی نیستند. بدنه‌های کوچک دوربین، مانند دوربین‌های کامپکت جیبی، درک خوب آن‌ها را دشوار می‌کنند. و دوربین های سبک اینرسی کافی برای ثابت نگه داشتن آنها را تا حد امکان ندارند.

وضعیت عمومی خوب

یک وضعیت خوب برای عکس های ثابت، حالتی آرام است. حالت هایی را در نظر نگیرید که عضلات شما را تحت فشار قرار می دهد یا آنها را در حالت تنش نگه می دارد. این باعث افزایش لرزش بدن می شود. اگر نمی توانید به چیزی تکیه کنید، برای تثبیت وضعیت بدن خود، پاهای خود را باز کنید. این کار را به صورت جانبی یا یک پا در جلو و دیگری در پشت تنه انجام دهید. این به شما این امکان را می دهد که با پاها و لگن خود یک مثلث تشکیل دهید که بدن شما را تثبیت می کند.

آرنج ها را یکی مقابل دیگری نگه دارید و به داخل تنه خود فشار دهید. مثلث دیگری تشکیل می دهید که به تثبیت دوربین کمک می کند.
ترفند دیگر این است که هنگام ثبت شاتر تا حد امکان سبک باشید. در حالت ایده آل، گفته می شود که از شنیدن صدای شاتر تقریباً باید شگفت زده شوید. همچنین مراقب تنفس خود باشید. نفس خود را حبس نکنید، اما پس از پایان بازدم، بازدم را شروع کنید و شاتر را فشار دهید.

نقش منظره یاب در تثبیت دوربین

دوربین های کامپکت و تلفن های دوربین دار منظره یاب ندارند، بنابراین باید به صفحه دوربین نگاه کنید. این امر طبیعی است که دوربین را دور از بدنه و در طول بازو حرکت دهید. منظره یاب باعث می شود دوربین خود را روی پیشانی خود قرار دهید. این به این معنی است که بازوهای شما در برابر نیم تنه و نزدیک به یکدیگر است. این دو مثلث بسته را تشکیل می دهد که وضعیت شما و دوربین را تثبیت می کند.

در سمت چپ، روش بد معمولی برای در دست گرفتن دوربین کامپکت یا تلفن دوربین دار. با یک منظره یاب (سمت راست)، وضعیت بدن بهبود می یابد و دوربین ثابت است.

عادت های بد

به خصوص با دوربین هایی که منظره یاب ندارند. ممکن است وقتی دوربین خود را در دست گرفته اید عادت های بسیار بدی پیدا کرده باشید. مانند طرح زیر بدن انسان را به عنوان یک سری چوب و مفاصل در نظر بگیرید. عادات بد تمام حالت هایی هستند که در آن چوب ها و مفاصلی که برای نگه داشتن دوربین استفاده می شود به نوعی در هوا شناور هستند. و فقط کشش عضلانی آنها را در موقعیت نگه می دارد. این تنش لرزش بدن را افزایش می دهد. و نمی توانید دوربین خود را به اندازه کافی ثابت نگه دارید تا در نور کم عکس بگیرید.

بازوها در هوا شناور هستند و فلش های قرمز نشان دهنده مفاصل بدون پشتیبانی و در نتیجه لرزش دوربین است.

وضعیت های خوب برای گوشی های دوربین دار و دوربین های کامپکت

همانطور که گفتیم، استفاده از منظره یاب به شما کمک می کند دوربین خود را ثابت نگه دارید، اما اگر آن را نداشته باشید چه؟ اصل یک وضعیت خوب تغییر نمی کند. بازوهای خود را در بدن خود فرو کنید و دوربین خود را نزدیک تنه خود نگه دارید. اگر می توانید، روی زمین بنشینید یا زانو بزنید و آرنج خود را روی زانو قرار دهید، در یک وضعیت بسیار ثابت. همچنین می توانید روی زمین دراز بکشید و یک دست خود را زیر دوربین قرار دهید.
اگر می خواهید فاصله بیشتری از زمین داشته باشید، با دستی که زیر دوربین دارید یک مشت بسازید. در نهایت، تکیه دادن به دیوارها و پایه چراغ ها به تثبیت وضعیت بدن شما کمک می کند. یک مونوپاد همچنین می تواند برای ثابت نگه داشتن دوربین شما مفید باشد. به جای اینکه آن را از بدن دور کنید، آن را به سمت بدن خود متمایل کنید.
تصویر زیر خلاصه ای از تمام این وضعیت ها است.

حالت های خوب برای ثابت نگه داشتن دوربین کامپکت یا تلفن دوربین.

این وضعیت ها، اگرچه برای ثابت نگه داشتن دوربین خوب است، اما می تواند دیدن صفحه دوربین شما را دشوار کند. اگر صفحه نمایش مفصلی دارید، در استفاده از آن تردید نکنید. حالت های خوب برای دوربین های DSLR و دوربین ها با منظره یاب
این نمودار بهترین حالت‌ها را برای زمانی که می‌توانید از منظره یاب استفاده کنید، خلاصه می‌کند. دوربین با لمس پیشانی شما تثبیت می شود.

حالت های خوب برای استفاده از دوربین با منظره یاب.

سه پایه زهی

یک ترفند برای تثبیت بیشتر شما استفاده از سه پایه رشته ای است. رشته‌ای را که به سوکت سه‌پایه دوربین وصل شده و از طرف دیگر به کمربند (یا زیر پایتان) متصل شده است، ببندید. کشش نخ باعث درگیر شدن ماهیچه ها و کاهش لرزش می شود.

سه پایه های رشته ای احتمالی (خطوط قرمز).

من ترجیح می دهم سیم های بانجی را به کمربندم وصل کنم. کشش طناب های الاستیک به من کنترل بیشتری می دهد.

نتیجه

در این مقاله دیدیم که چگونه برای گرفتن عکس‌های ثابت و بدون لرزش دوربین، حالت‌های خوب اتخاذ کنیم. این شامل تلفن های دوربین دار، دوربین های کامپکت و دوربین های دارای منظره یاب، مانند همه دوربین های DSLR و برخی دوربین های بدون آینه می شود. دفعه بعد که در شرایط کم نور با دست عکاسی می کنید، به یاد داشته باشید که از این وضعیت ها استفاده کنید. و به نحوه پیچیدن دستان خود به دور دوربین برای حمایت از آن توجه کنید.

منبع