آموزش عکس گرفتن با پس زمینه تار
محو کردن پسزمینه یکی از راههای زیادی برای جداسازی یا تأکید بر سوژه است. آیا برای این کار به لنز خاصی نیاز دارید؟ قطعا نه! در این مقاله، ما به برخی از راههایی که میتوانید با استفاده از تقریباً هر دوربین و لنزی، پسزمینههای محو و زیبا را به دست آورید، نگاه میکنیم.
از دیافراگم بازتر استفاده کنید
دیافراگم لنز یک دهانه قابل تنظیم است که میزان نور وارد شده به لنز را کنترل می کند. با عدد f مشخص می شود، مانند f/2.8، که نسبت فاصله کانونی لنز به اندازه قابل مشاهده دهانه قابل تنظیم است. اگر همه چیز برابر باشد، دیافراگم بازتر پسزمینهای تار میدهد. اجازه دهید برای دیدن این افکت به چهار عکس در دیافراگم های مختلف نگاه کنیم:
همانطور که می بینید، دیافراگم های بازتر مانند f/1.8 و f/2.8 برای ایجاد پس زمینه صاف تر و محوتر ترجیح داده می شوند. این بدان معناست که اگر بیشتر محو سازی تصویر مد نظر باشد، لنزهای “سریع” مانند f/1.4 primes و f/2.8 زوم مزیت دارند. چنین لنزهایی می توانند گرانتر از همتایان خود باشند، اما شما باید بتوانید لنزهای پرایم f/1.8 یا f/2 ارزان قیمت را برای تقریباً هر دوربینی پیدا کنید.
با این حال، باز کردن دیافراگم تا آخرین حد ممکن همیشه نمیتواند خوب باشد، حتی اگر بدنبال تاری پس زمینه هستید. حالا چرا این را میگوییم؟ برای مثال، ممکن است عمق میدان در دیافراگمهای بازتر آنقدر کم باشد که سوژه شما را پوشش ندهد، حتی اگر در غیر این صورت پسزمینه تار را دوست داشته باشید. علاوه بر این، همانطور که بارها در مطالب دیجی سنتر نشان داده شده است، در بعضی لنزها وقتی از حداکثر گشودگی دیافراگم (بازترین حالت) استفاده شود اغلب وضوح کمتر و انحرافات بیشتری را نشان می دهد.
از دست دادن وضوح در دیافراگم های باز اغلب در مورد لنزهای پرتره بسیار سریع اتفاق می افتد، اگرچه طراحی لنزهای اخیر از این نظر بسیار بهتر شده است. برای مثال، من اغلب برای عکاسی با Nikon 50mm f/1.8G در f/1.8 مردد بودم، در حالی که با Nikon 50mm f/1.8 S برای دوربین های Nikon Z چنین تردیدی نداشتم. به همین ترتیب برای جدیدترین پرایمهای 50 میلیمتری کانن، سونی، و دیگر تولیدکنندگان هم به همین شکل.
نزدیکتر شوید
رابرت کاپا، عکاس معروف جنگ زمانی گفت: “اگر عکس های شما به اندازه کافی خوب نیستند، به اندازه کافی نزدیک نیستید.” همانطور که اتفاق می افتد، جدای از اینکه اغلب عکس ها را بهتر می کند، نزدیک شدن به سوژه شما باعث افزایش تاری پس زمینه نیز می شود. این یک تکنیک خوب برای استفاده در مواقعی است که لنز سریع ندارید. اجازه دهید ببینیم چه اتفاقی میافتد اگر به آن نزدیکتر شویم و سایر تنظیمات را یکسان نگه داریم:
البته نزدیک شدن معایب خودش را هم به همراه دارد. مسائلی مانند لرزش دوربین عکاسی و فوکوس از دست رفته را اغراق می کند و گرفتن عکس های واضح تر را دشوارتر می کند. علاوه بر این، نزدیک شدن به طور کامل ترکیب و دیدگاه را تغییر می دهد. عکاسان پرتره باید به ویژه نسبت به پرسپکتیو حساس باشند، زیرا نزدیک شدن بیش از حد به چهره انسان، ویژگی های نزدیک تری مانند بینی را برجسته می کند. یا اگر شما یک عکاس حیات وحش هستید و می خواهید از یک شاه کبرا عکاسی کنید، ممکن است اصلاً نخواهید به آن نزدیک شوید.
پس زمینه را دور نگه دارید
نگه داشتن پس زمینه تا حد امکان یکی از بهترین راه ها برای ایجاد پس زمینه تار است. در تصویر زیر، فنچ خانه تقریباً به من نزدیک بود، در حالی که پسزمینه جنگلی پشت رودخانه در دوردست بود:
اگر می خواهید پس زمینه های تار با عکاسی از حیات وحش داشته باشید، باید به پس زمینه توجه کنید و در زوایای مختلف عکاسی کنید تا از عناصر پس زمینه نزدیک جلوگیری کنید. در مثال زیر، تنها تغییر در عکس دوم، جابجایی پسزمینه به نصف فاصله تا سوژه بود:
هر دو عکس در تنظیمات دوربین یکسان. تنها تفاوت این است که پس زمینه در عکس اول دو برابر دورتر است
توجه به نوع پس زمینه پشت سوژه نیز مهم است. علف های نازک ممکن است به سرعت ذوب شوند، در حالی که ساختارهای بزرگ مانند درختان ضخیم حتی اگر دورتر باشند قابل تشخیص خواهند بود.
از سنسور بزرگتر استفاده کنید
آیا انتخاب یک سنسور بزرگتر می تواند به شما کمک کند پس زمینه را محو کنید؟ در برخی موارد، بله. با فاصله کانونی و دیافراگم یکسان و با سنسور بزرگتر، میتوانید با نزدیکتر شدن به سوژه خود در مقایسه با یک سنسور کوچکتر، همان کادربندی را دریافت کنید. بنابراین، این یک نوع نزدیک شدن است.
با این حال، برای ایجاد پسزمینههای تار زیبا نیازی به دوربین حسگر بزرگ ندارید. استفاده از دیافراگمهای سریعتر، نزدیکتر شدن و دور نگه داشتن پسزمینه با همه دوربینها کار میکند.
از فاصله کانونی بلندتر استفاده کنید
آیا فاصله کانونی بیشتر می تواند به شما کمک کند پس زمینه تارتری داشته باشید؟ کاملا. با بزرگنمایی، تاری پس زمینه افزایش می یابد.
علیرغم آنچه ممکن است شنیده باشید، حتی اگر کمی به عقب برگردید تا سوژه خود را هم اندازه کنید، این امر صادق است. با توجه به افزایش بزرگنمایی ارائه شده توسط فواصل کانونی بیشتر، پس زمینه کمتری در عکس با فواصل کانونی بلند در مقایسه با عکس های کوتاهتر وجود دارد. این باعث می شود پس زمینه تارتر ظاهر شود. در اینجا مثالی از بزرگنمایی و سپس عقب رفتن به منظور ثابت نگه داشتن کادربندی آمده است:
پسزمینه در هر دو عکس به یک اندازه دقیق است، به همین دلیل منصفانه است که بگوییم عمق میدان خود را تغییر ندادهاید. اما از نظر هنری، در عکس 150 میلی متری بزرگتر است. ظاهر پس زمینه صاف تر و تارتر است. این نتیجه استفاده از یک لنز طولانیتر است، حتی زمانی که برای ثابت نگه داشتن کادربندی عقبنشینی کردم.
اگر هنگام گرفتن عکس دوم عقب نشینی نکرده بودم ، نمای نارنجی بزرگنمایی شدهتری را مشاهده میکردید و تفاوت در تاری پسزمینه آشکارتر میشد (مشابه مثال در بخش «نزدیکتر») .
تغییر فاصله کانونی اما حفظ کادربندی سوژه یکسان، دیدگاه را تغییر میدهد، بنابراین آزادی زیادی در انتخاب فاصله کانونی وجود دارد. به عنوان مثال، برای پرترههای انسان، بسیاری از افراد از امکانات پرسپکتیو و کادربندی در محدوده 85 میلیمتری تا 200 میلیمتری فول فریم لذت میبرند.
تاری حرکت و نوردهی طولانی
میتوانید از تاری حرکت برای ایجاد پسزمینه صافتر با محو کردن آن با سرعت شاتر طولانی استفاده کنید. در مثال زیر، من از نوردهی طولانی پنج ثانیه ای در هر دو عکس استفاده کردم، اما در طول نوردهی دوم، پس زمینه را به صورت فیزیکی تکان دادم:
در عکاسی از حیات وحش، می توانید این جلوه را با سوژه متحرک انجام دهید. به طور معمول از سرعت شاتر در حدود 1/2500 برای منجمد کردن پرندگان در حال پرواز استفاده می شود، اما شما همچنین می توانید با پرنده در 1/40 حرکت دهید تا جلوه تاری جالبی داشته باشید.
به شرطی که به خوبی با پرنده حرکت کنید، هنوز هم میتوانید جزئیات زیادی را در اطراف چشم او به دست آورید، در حالی که پسزمینه به شدت حرکتی تار خواهد بود. من شما را تشویق می کنم برای جزئیات بیشتر، راهنمای Dvir Barkay برای تاری حرکت و پانینگ را بخوانید.
حتی اگر دنبال پنینگ نباشید، این اصل همچنان صادق است. اگر طیفی از سرعت های شاتر وجود داشته باشد که به شما پرنده ای کاملاً تیز ارائه دهد – مثلاً از 1/500 تا 1/8000 ثانیه – خطا در سمت 1/500 ثانیه، اگر پرنده را دنبال می کنید، پس زمینه را نرم تر می کند. در پرواز
تاری در نرم افزار؟
من در ذکر نرم افزار تردید دارم، اما روش های نرم افزاری این روزها بسیار پیچیده شده اند و اکنون می توانند تاری واقعی تر از همیشه ایجاد کنند. به عنوان یک آزمایش، من یک عکس از یک Chickadee با کلاه سیاه پیدا کردم که پسزمینهای تا حدودی شلوغ داشت:
سپس از یک برنامه گوشی هوشمند استفاده کردم که از هوش مصنوعی برای ایجاد نقشه عمق استفاده می کند و سعی می کند جلوه خارج از فوکوس ایجاد شده توسط یک لنز واقعی را تکرار کند:
بعد از این کار نتیجه خیلی عالی و آن چیزی که من میخواستم نبود، و من مجبور شدم به صورت دستی بعضی از تنظیمات را انجام دهم، اما برای نرم افزاری تقریباً کاملاً خودکار بد نیست.
حتی پیچیدهتر از این هم گوشی هایی هستند که نقشههای عمقی را هنگام عکسبرداری ایجاد میکنند، که توسط الگوریتمها برای ارائه تار کردن واقعیتر پسزمینه از حسگرهای نسبتاً کوچک استفاده میشوند. در پس پردازش، می توانید از ابزاری مانند ابزار Lens Blur فتوشاپ نیز استفاده کنید .
استفاده از چنین ابزارهایی کمی خطر دارد. به عنوان مثال، تصویر پرنده ای که در بالا نشان دادم چند ایراد داشت. همچنین، بخشهایی از تصویر در همان صفحه فوکوس پرنده، بهگونهای محو میشدند که گویی دورتر هستند. شخصاً، جدای از ویرایشهای جزئی مانند کاهش نویز، منحنیهای تن و تصحیح رنگ، هرگز از چنین پس پردازشی استفاده نمیکنم زیرا فراتر از آن چیزی است که من احساس میکنم عکاسی طبیعی است. با این حال، چنین ابزارهایی می توانند نتایج جالبی را در صورت استفاده عاقلانه ایجاد کنند و در نهایت، فرد باید تصمیم هنری شخصی در مورد آنها بگیرد. صرف نظر از تصمیم شما، من پیشنهاد میکنم تا حد امکان سعی کنید آنچه را که میخواهید درست در دوربین به دست آورید.
محو کنیم یا تار؟
دیدهایم که میتوانیم سطح تاری پسزمینه را کنترل کنیم. با این حال، میزان تاری باید یک انتخاب آگاهانه باشد. یعنی شما باید سطحی از تاری را انتخاب کنید که مکمل سوژه شما باشد، به جای اینکه همیشه به دنبال
پسزمینههای محو شده باشید.
تاری بیشتر بر بافتها و جزئیات جالب در سوژه شما تأکید میکند، اما تاری کمتر زمینه محیطی بیشتر و کنتراست را با سوژههای صاف فراهم میکند. و البته، برخی از عکسها اصلاً نیازی به تاری ندارند. مطمئناً اگر از سوژههایی مانند مناظر یا معماری عکاسی میکنید، عکسهای بدون هیچ گونه تاری پسزمینه رایج هستند و عکاسان گاهی اوقات برای اجتناب از آن تلاش زیادی میکنند.
کلام نهایی
در این مقاله، روشهای مختلفی را بررسی کردهایم که میتوانید با تنظیمات دوربین، ترکیببندی و حتی نرمافزار به پسزمینهای تار برسید. با استفاده از این تکنیکها، میتوانید میزان تاری مناسب را برای عکسهای خود انتخاب کنید و از این فرآیند نیز لذت ببرید. اگر نظری در مورد محو کردن پس زمینه دارید، خوشحال می شوم اگر آنها را در نظرات بخوانم! 🙂