تنظیمات عکاسی پرنده: راهنمای نهایی

اگر می خواهید عکس های شگفت انگیز از پرندگان بگیرید باید کاملاً به تنظیمات دوربین خود تسلط داشته باشید. تنظیمات تعیین می‌کنند که آیا عکس‌های پرنده شما تار یا واضح، با نوردهی خوب یا فاقد جزئیات به نظر می‌رسند در تجربه من، این تنظیمات اغلب تفاوت بین یک عکس عالی و یک عکس متوسط هستند. من بیش از یک دهه است که از پرندگان عکاسی می کنم و در این مقاله تنظیمات عکاسی مورد علاقه خود را از پرندگان به اشتراک می گذارم، از جمله:

• سرعت شاتری که برای شارپ نگه داشتن عکس های پرنده نیاز دارید
• بهترین حالت دوربین برای تصاویر پرنده با نوردهی خوب
• بهترین دیافراگم برای عکاسی از پرندگان
• حالت فوکوس خودکار عالی برای عکس‌های پیوسته در فوکوس

زمانی که خواندن را تمام کردید، می‌دانید که چگونه تصاویر زیبایی از پرندگان در حال نشستن و یا در حال پرواز ثبت کنید. بیایید با اصول اولیه شروع کنیم:

1. از حالت اولویت دیافراگم برای تنظیم نوردهی خود استفاده کنید

اول چیزهای مهم:

اگر می‌خواهید عکس‌های زیبای پرنده ایجاد کنید، باید مطمئن شوید که آنها به خوبی در معرض دید هستند. به عبارت دیگر، شما باید دیافراگم، سرعت شاتر و ISO – سه متغیر مثلث نوردهی – را برای ایجاد یک عکس روشن و دقیق انتخاب کنید.

از نظر فنی، می‌توانید متغیرهای نوردهی خود را با استفاده از حالت دستی انتخاب کنید. شما در هر تنظیمات با کمک نوار نوردهی دوربین خود (نمایش داده شده در پایین منظره یاب) شماره گیری می کنید و در نهایت نوردهی ثابتی خواهید داشت.

اما کار در حالت Manual کند است و پرندگان سریع هستند. اگر به حالت دستی پایبند باشید، در حالی که با شماره‌گیر دوربین خود دست و پنجه نرم می‌کنید، عکس‌های زیادی را از دست خواهید داد.

در عوض، توصیه می کنم از حالت اولویت دیافراگم استفاده کنید، که به شما امکان می دهد دیافراگم و ISO را انتخاب کنید، در حالی که دوربین سرعت شاتر را بر اساس ارزیابی نور محیط انتخاب می کند.

به سادگی یک دیافراگم و یک مقدار ISO را شماره گیری کنید (در ادامه بیشتر در مورد آن صحبت خواهیم کرد)، سپس به دوربین خود اجازه دهید سرعت شاتر مناسب را انتخاب کند. شما باید نتایج خود را به طور مکرر بررسی کنید، و اگر دوربین شما شروع به نوردهی کم یا بیش از حد تصاویر شما می کند، باید به ترتیب با جبران نوردهی مثبت یا منفی مشکل را برطرف کنید. شما همچنین باید مطمئن شوید که سرعت شاتر شما خیلی کم نمی‌شود، همانطور که در بخش بعدی بحث می‌کنم:

2. سرعت شاتر حداقل 1/500 ثانیه (و احتمالاً سریعتر) را انتخاب کنید

اگر می خواهید عکس های واضحی از پرندگان بگیرید، به سرعت شاتر سریع نیاز دارید. پرندگان به طور کلی پر انرژی هستند، بنابراین سرعت شاتر بسیار آهسته عکس های شما را با تاری حرکت خراب می کند.

چقدر سرعت برای سریع بودن کافی است؟

متاسفانه، سرعت شاتر ایده آل واحدی وجود ندارد. پرندگان نسبتاً ساکن – مانند کاردینال روی شاخه – به سرعت شاتر بسیار کندتری نسبت به پرندگان در حال پرواز نیاز دارند. و پرندگان بزرگتر معمولاً کندتر از پرندگان کوچکتر هستند، بنابراین هنگام عکاسی مثلاً از یک قو، اغلب می توانید با سرعت شاتر کندتر دور شوید (در مقابل یک جوجه کوچک که مانند رعد و برق می پرد).

با این حال، در اینجا چند توصیه وجود دارد:

اگر از یک پرنده بی حرکت عکس می گیرید (مثلاً پرنده ای که در حال خواب یا ایستاده است)، از سرعت شاتر حداقل 1/500 ثانیه استفاده کنید، به خصوص اگر با لنز تله فوتو کار می کنید. سرعت 1/500 ثانیه ممکن است برای یخ زدن پرنده به شدت ضروری نباشد، اما به جبران لرزش دوربین کمک می کند.
اگر از یک پرنده کوچک که آهسته حرکت می کند (مثلاً در حال حرکت کردن) یا یک پرنده بزرگ که با سرعت آهسته تا متوسط ​​در حال حرکت است عکس می گیرید، حدود 1/1000 ثانیه انتخاب خوبی است.
اگر از پرنده‌ای در حال حرکت سریع عکس می‌گیرید، از جمله پرنده در حال پرواز، باید سرعت شاتر حداقل 1/2000 ثانیه را انتخاب کنید. اگر پرنده با سرعت بالا پرواز می کند، 1/2500s، 1/3200s یا حتی 1/4000s حتی بهتر است.
اکنون، ممکن است از خود بپرسید: چرا نمی توانم سرعت شاتر خود را به 1/4000 ثانیه برسانم و آن را همانجا رها کنم؟

متأسفانه، هر افزایش سرعت شاتر هزینه ای دارد. هرچه سرعت شاتر بیشتر باشد، نوردهی حاصل تیره‌تر می‌شود (یا اگر از اولویت دیافراگم استفاده می‌کنید، بیشتر باید ISO خود را افزایش دهید، که باعث مشکلات دیگری می‌شود). بنابراین، مگر اینکه نور بسیار روشن باشد، اغلب باید سرعت شاتر را در مقادیر توصیه شده من حفظ کنید و نه بیشتر.

3. برای عکس های بدون نویز از کمترین ISO که می توانید بپردازید استفاده کنید

اگر توصیه‌های تنظیمات عکاسی پرنده را که در بالا ارائه کرده‌ام دنبال کرده‌اید، دوربین شما باید روی حالت اولویت دیافراگم تنظیم شود.

و در اولویت دیافراگم، در واقع نمی توانید سرعت شاتر خود را انتخاب کنید. اما شما می توانید سرعت شاتر را به صورت غیرمستقیم با افزایش و کاهش ISO خود تنظیم کنید.

ببینید، ISO به حساسیت دوربین به نور اشاره دارد، بنابراین اگر در حالت اولویت دیافراگم، ISO را افزایش دهید (یعنی نوردهی را روشن کنید)، دوربین با افزایش سرعت شاتر (یعنی تیره کردن نوردهی) آن را جبران می کند.

به همین دلیل نظارت بر سرعت شاتر هنگام کار بسیار مهم است. اگر خیلی کم شد، می توانید ISO را افزایش دهید، که باعث می شود دوربین شما سرعت شاتر را افزایش دهد.

متأسفانه، ایزو یک نقطه ضعف بزرگ دارد: هر چه ISO بالاتر باشد، نویز بیشتری در عکس‌هایتان خواهید داشت و بدتر به نظر می‌رسند. بنابراین در حالی که اگر سرعت شاتر کمتر از مقادیر توصیه شده من شد، قطعاً باید ISO خود را افزایش دهید، در غیر این صورت باید آن را تا حد امکان پایین نگه دارید.

4. از دیافراگم باز (اما نه خیلی باز) استفاده کنید.

همانطور که در بالا تاکید کردم، اولویت دیافراگم به شما امکان می دهد دیافراگم و ISO را شماره گیری کنید، در حالی که دوربین شما سرعت شاتر را انتخاب می کند. و اگر دیافراگم باز را انتخاب کنید، سرعت شاتر انتخابی دوربین سریع‌تر خواهد بود.

بنابراین، بسیاری از عکاسان مبتدی پرنده، حداکثر دیافراگم لنز خود را (اغلب f/4 یا f/5.6) انتخاب می‌کنند تا سرعت شاتر را تا حد امکان بالا نگه دارند. (دیافراگم باز نیز بوکه پس زمینه زیبایی ایجاد می کند.)

این یک استراتژی وحشتناک نیست، اما مشکل اینجاست: با باز کردن دیافراگم، تصاویر نرم‌تر می‌شوند و عمق میدان را از دست می‌دهید (یعنی مقدار صحنه‌ای که در فوکوس است). اگر خیلی گشاد شوید، پاها و بدن سوژه شما شروع به تار شدن می کند.

به نظر من، هر عکس پرنده باید سر و یا (حداقل) پای جلویی شارپ داشته باشد. اگر از پرنده ای در حال پرواز عکاسی می کنید، بهتر است قسمت هایی از بال ها را نیز شارپ نگه دارید. اما در بیشتر شرایط، بازترین دیافراگم لنز شما کافی نیست.

بنابراین به جای انتخاب دیافراگم باز مانند f/4 یا f/5.6، کمی پایین بیایید. شما همچنان بوکه مناسبی با f/6.3 یا f/7.1 خواهید داشت و همچنین عمق میدان کافی برای تیز نگه داشتن بدن پرنده را خواهید داشت.

5. از فوکوس پشت دکمه برای گرفتن عکس های واضح استفاده کنید

فوکوس دکمه پشتی یکی از کاربردی ترین ویژگی های دوربین است که تا به حال با آن مواجه شده اید. در اینجا دلیل آن را برایتان آورده ایم:

فوکوس خودکار پشت دکمه به شما امکان می دهد فوکوس دوربین خود را از طریق دکمه ای در پشت دوربین کنترل کنید (گاهی اوقات با برچسب AF-ON). به جای فشار دادن دکمه شاتر تا نیمه برای فوکوس، سپس فشار دادن بقیه مسیر برای گرفتن یک عکس، فوکوس دکمه پشتی به شما امکان می دهد دو عملکرد را از هم جدا کنید، به طوری که:

• از دکمه شاتر برای عکس گرفتن استفاده می شود.
• و از دکمه AF-ON برای فوکوس استفاده می شود.

اگر می خواهید فوکوس کنید و ترکیب بندی مجدد کنید، سپس یک سوژه متحرک را دنبال کنید، سپس فوکوس کنید و دوباره ترکیب بندی کنید، این بسیار ارزشمند است.

شما باید مطمئن شوید که حالت فوکوس خودکار خود را روی AI-Servo تنظیم کرده اید که به AF-C نیز معروف است. سپس، اگر دکمه AF-ON را فشار دهید و نگه دارید، فوکوس خودکار پیوسته را فعال می کند که سوژه متحرک را ردیابی می کند.

اما هنگامی که دکمه AF-ON را رها کنید، فوکوس خودکار در جای خود قفل می شود.

بنابراین اگر به پرنده ای برخورد کردید که در حال حرکت است، می توانید با نگه داشتن دکمه AF-ON آن را ردیابی کنید. به محض توقف حرکت پرنده، می‌توانید دکمه AF-ON را رها کنید و ترکیب‌های مختلف را آزمایش کنید و بدانید که فوکوس تغییر نمی‌کند.

ibis در عکس زیر در امتداد لبه آب حرکت می کرد – سپس متوقف شد. دکمه AF-ON را نگه داشتم تا زمانی که لنزم روی چشم متمرکز شود، سپس رها کردم و دوباره قاب گرفتم.

این قدرت فوکوس AF-ON است!

برای تنظیم فوکوس خودکار با دکمه‌های پشتی، کمی با تنظیمات دست و پنجه نرم می‌کنید (و از دوربینی به دوربین دیگر تغییر می‌کند). بنابراین به دفترچه راهنمای دوربین خود نگاهی بیندازید (یا کمی جستجو کنید!) و آن را تنظیم کنید.

6. از عکسبرداری مداوم برای میخ زدن به عکس های اکشن استفاده کنید
پرندگان پر از زندگی هستند، به این معنی که فرصت های زیادی برای عکس های اکشن وجود دارد: پرندگانی که در هوا پرواز می کنند، پرندگانی که در آب فرو می روند، پرندگانی که ماهی را شکار می کنند.

اما اگر آماده نیستید، به راحتی می توانید آن تصاویر برنده جایزه را از دست بدهید. چون همه، پرندگان به سرعت حرکت می کنند!

و اینجاست که عکاسی پیاپی مفید است.

این روزها تقریباً هر دوربینی دارای حالت عکاسی پیوسته است. این به شما این امکان را می‌دهد که عکس‌های پشت سر هم، معمولاً بین 5 فریم در ثانیه و 30 فریم در ثانیه را ثبت کنید. و می توانید از آن برای ثبت لحظه های چند ثانیه ای استفاده کنید.

بنابراین هر زمان که برای عکاسی از پرندگان بیرون می روید، از عکاسی پیاپی استفاده کنید. و سپس، هنگامی که اکشن داغ شد، به جای ثبت تک عکس، شروع به عکاسی پشت سر هم کنید.

این کاری است که من برای صحنه حواصیل آبی کوچک نشان داده شده در زیر انجام دادم. وقتی پرنده شروع به شکار کرد، من شروع به عکاسی متوالی کردم، بنابراین می‌توانم مطمئن شوم که با منقار نزدیک آب، عکس‌های شارپ می‌گیرم:

آیا تصاویر دور ریختنی زیادی دریافت خواهید کرد؟ مطمئنا. اما شما همچنین شانس بسیار بیشتری برای دریافت تصویر عالی خواهید داشت. به نظر من، کاملاً ارزشش را دارد.

با این حال، باید مراقب باشید، زیرا بافر دوربین شما می‌تواند به سرعت پر شود. وقتی این اتفاق می‌افتد، تا زمانی که دوربین برخی از تصاویر را پردازش نکند، نمی‌توانید عکس‌های پیاپی بگیرید. بنابراین مراقب بافر دوربین خود باشید و زیاده روی نکنید.

تنظیمات عکاسی پرنده: کلمات پایانی

انتخاب بهترین تنظیمات برای عکاسی پرنده ممکن است دشوار به نظر برسد، اما لزومی ندارد. فقط تنظیماتی را که من به اشتراک گذاشته ام به خاطر بسپارید. شما در کمترین زمان عکس های شگفت انگیزی می گیرید!