مهم‌ترین عکاسان جنگ که باید بشناسید

بسیاری از عکاسان زن و مرد هر روز در سرتاسر جهان زندگی خود را در معرض خطر قرار می دهند. این عکاسان جنگ برای گزارش درگیری ها، نبردها بیرون می روند. آنها همچنین اخبار را برای مردم به ارمغان می آورند.

بدون این عکاسان شجاع، بسیاری از مسائل ممکن است هرگز آشکار نشوند.

در اینجا 15 مورد از بهترین عکاسان جنگ را معرفی می کنیم که باید آثار آنها را بشناسید.

راجر فنتون

راجر فنتون (زاده ۲۸ مارس ۱۸۱۹ – درگذشته ۸ اوت ۱۸۶۹) یک عکاس بریتانیایی بود. او را یکی از اولین عکاسان جنگ می دانند. پس از فارغ التحصیلی در رشته هنر به نقاشی و عکاسی علاقه مند شد.

بین سالهای 1851/52، او شروع به عکاسی و نمایش تصاویر خود کرد. از آنجا به یک عکاس برجسته بریتانیایی تبدیل شد. او یکی از اعضای موسس انجمن عکاسی سلطنتی بود.

در سال 1854، ناشر چاپ لندن، توماس اگنیو و پسران، به او مأموریت داد تا رویدادهای رخ داده در کریمه را مستند کند. او یکی از معدود عکاسانی شد که جنگ کریمه را پوشش می دادند.

تجهیزات در آن زمان بزرگ و دست و پا گیر بود. برای اینکه بتواند از هر چیزی عکس بگیرد، به یک گاری اسب کشیده و یک دستیار نیاز داشت که از طریق نوردهی طولانی عکس بگیرد.

او مانند سایر عکاسان جنگ در آن زمان با دوربینی با فرمت بزرگ عکاسی می کرد. به همین دلیل است که تقریباً هر تصویری از سربازان عکس گرفته می شد. در آن زمان به دلیل محدودیت نگاتیو و اندازه دوربین های با فرمت بزرگ، تصاویر زیادی وجود نداشت.

او مناظر را در حالی ثبت کرد که می خواست از عکاسی از اجساد مرده یا مثله شده خودداری کند.

تصویر زیر مربوط به “دره سایه مرگ” است که به خاطر فرمانده تیپ نور و شعر تنیسون نامگذاری شده است.

پس از بازگشت به بریتانیا، او به سراسر کشور سفر کرد و مناظر را ضبط کرد.

نیک اوت

نیک اوت (Huỳnh Công Út؛ ۲۹ مارس ۱۹۵۱) یک عکاس ویتنامی/آمریکایی است. او برای آسوشیتدپرس در خارج از لس آنجلس کار می کرد. او در سال 1973 برای «ترور جنگ» برنده عکس سال مطبوعات جهان شد.

این تصویر کودکانی را در حال فرار از بمباران ناپالم در طول جنگ ویتنام به تصویر می کشد. یکی از تصاویر او نماد درگیری ویتنام است، جایی که ما یک دختر 9 ساله برهنه را می بینیم که به سمت دوربین می دود.

تصویر مورد بحث در حالی که دختر برهنه نشان داده می شود مورد انتقاد قرار گرفت. نیک اوت به دختر کمک کرد و قبل از تحویل فیلم او را به بیمارستان رساند. این نشان می دهد که عکاسان جنگ در واقع تا چه اندازه به افرادی که از آنها عکس می گیرند کمک می کنند.

بعداً با دختر که سفیر حسن نیت یونسکو و سخنران انگیزشی شده بود در تماس بود.

در چهلمین سالگرد آن عکس برنده جایزه پولیتزر شد، لایکا او را به تالار مشاهیر معرفی کرد. این به خاطر مشارکت او در عکاسی خبری بود.

نیک اوت از 16 سالگی شروع به گرفتن تصاویر برای AP کرد. او پس از مرگ برادرش، که یکی دیگر از عکاسان AP بود، در حین پوشش خبری یک درگیری، به AP پیوست.

او به کار برای AP ادامه داد و توکیو، کره جنوبی و هانوی را پوشش داد. نیک اوت در سال 2017 بازنشسته شد.

مارگارت بورک وایت

مارگارت بورک وایت (14 ژوئن 1904 – 27 اوت 1971) اولین خبرنگار زن جنگ بود. او همچنین اولین زنی بود که در طول جنگ جهانی دوم اجازه کار در مناطق جنگی را گرفت.

در سال 1941 آلمان پیمان عدم تجاوز خود را شکست، و این زمانی بود که مارگارت به اتحاد جماهیر شوروی سفر کرد. مارگارت تنها عکاس خارجی در مسکو بود که نیروهای آلمانی به آن حمله کردند. او در سفارت ایالات متحده پناه گرفت. او توانست طوفان های آتش را در دوربین عکاسی کند.

در طول جنگ، او در کنار نیروی هوایی ارتش ایالات متحده عازم آفریقای شمالی شد. پس از آن، او به ارتش ایالات متحده در ایتالیا و سپس آلمان پیوست. او بارها در ایتالیا مورد انتقاد قرار گرفت.

علاقه او به عکاسی به عنوان یک سرگرمی شروع شد. پدرش از او حمایت کرد زیرا او به دوربین های قدیمی علاقه داشت. پس از مرگ پدرش، او تحصیلات خود را در زمینه هرپتولوژی ترک کرد. او قبل از فارغ التحصیلی از کرنل، چند کالج مختلف را دنبال کرد.

تنها در سال 1928 بود که او تمام وقت به عکاسی روی آورد. او استودیوی عکاسی تجاری خود را در نیویورک افتتاح کرد. یک سال بعد، او تا سال 1935 عکاس مجله فورچون شد.

رابرت کاپا

رابرت کاپا (Endre Friedmann؛ 22 اکتبر 1913 – 25 مه 1954) یک عکاس جنگ و عکاس خبری مجارستانی بود. او در کنار همراه و شریک حرفه ای خود، عکاس گردا تارو کار می کرد.

بسیاری کپا را مشهورترین عکاس جنگ تاریخ می دانند. این تا حدی به بحث، عکاسی رزمی گسترده و نحوه مرگ او برمی گردد.

او که در بوداپست به دنیا آمد، ستم سیاسی آن زمان را احساس کرد و مجبور شد به برلین فرار کند. در اینجا او ظهور هیتلر را دید که باعث شد به پاریس نقل مکان کند. در پاریس بود که با گرتا پوهوریل آشنا شد و شروع به کار کرد.

او نام خود را به گردا تارو تغییر داد. او باز نام خود را به رابرت کاپا تغییر داد، نامی که از تاکتیک های «shark» خود در عکاسی خیابانی انتخاب کرد. «کاپا» در مجارستانی به معنای کوسه است.

رابرت کاپا پنج جنگ را پوشش داد. جنگ داخلی اسپانیا، جنگ دوم چین و ژاپن، جنگ جهانی دوم در سراسر اروپا، جنگ اعراب و اسرائیل در سال 1948، و جنگ اول هندوچین. تصاویر او در سراسر جهان یافت شد و در مجلات و روزنامه ها منتشر شد.

او یکی از بنیانگذاران شرکت Magnum Photos مانند هنری-کارتیه برسون بود. او همچنین از لایف کمیسیون گرفت و تقریباً در تمام این سال ها برای آنها کار می کرد.

فیلیپ جونز-گریفیث

فیلیپ جونز-گریفیث (18 فوریه 1936 – 19 مارس 2008) در رشته داروسازی تحصیل کرد، نه عکاسی. او هنگام عکاسی پاره وقت برای منچستر گاردین، شیفت شب را در بوتس پوشش داد.

تا سال 1961 بود که او به عنوان یک عکاس تمام وقت شروع به کار کرد. روزنامه آبزرور بود. اولین کار او سفر به الجزایر در سال 1962 بود. پس از آفریقا، در سال 1966 به ویتنام راه یافت. او برای آژانس مگنوم کار می کرد و از درگیری های جاری عکاسی می کرد.

مگنوم انتشار آثار خود را دشوار می دید، زیرا او حس استعمارزدایی اروپایی را در این منطقه به تصویر می کشید.

شکست بزرگ فیلیپ زمانی اتفاق افتاد که او توانست جکی کندی را در حال تعطیلات در کامبوج دستگیر کند. فروش این تصاویر باعث شد که او در ویتنام بماند. وی شرکت ویتنام را در سال 1971 منتشر کرد.

این کتاب به عنوان گزارشی بسیار دقیق از وحشت جنگ و همچنین زندگی روزمره روستایی ویتنامی ارائه می شود. او در تسخیر جنگ به قدری خوب بود که رئیس جمهور ویتنام جنوبی نام او را در صدر فهرست افرادی قرار داد که اجازه بازگشت به کشور را ندارند.

هانری کارتیه برسون در مورد گریفیث گفت: «گویا کسی مانند فیلیپ جونز گریفیث جنگ را به تصویر نکشیده است.»

مویس سامان

مویسس سامان (1974) عکاس اسپانیایی-آمریکایی است که پایگاه او در توکیو است. او عضو تمام وقت Magnum Photos است و به عنوان “یکی از عکاسان برجسته جنگ در نسل خود” شناخته می شود.

سامان بیشتر به خاطر عکس هایش از عراق شناخته می شود. او همچنین انقلاب مصر را پوشش داد. کتاب دیسکوردیا (2016) او این تصاویر را در کنار انقلاب گسترده‌تر بهار عربی نشان می‌دهد.

او جدا از برنده شدن جوایز بسیاری از ورلد پرس فوتو، برنده جایزه بین المللی تصاویر سال شد. او همچنین فلوشیپ گوگنهایم را دریافت کرد.

مگنوم عکس در سال 2010 از سامان دعوت کرد تا به عضویت درآید. او در سال 2014 به عضویت کامل درآمد.

اولین کتاب او این جنگ است (2001) برای اولین بار توجه من را به او جلب کرد. من او را یکی از بهترین عکاسان جنگ دوران ما می دانم.

ژائو سیلوا

João Silva (۹ اوت ۱۹۶۶) یک عکاس جنگ آفریقای جنوبی، متولد پرتغال است. او آخرین عضو شاغل باشگاه Bang-Bang0 بود.

این گروهی از عکاسان بودند که آفریقای جنوبی را از آزادی نلسون ماندلا تا اولین انتخابات پوشش دادند. ژائو در کنار کوین کارتر کار می کرد که تصاویر او باعث جنجال بین بینندگان شد.

سیلوا در بسیاری از زمینه ها در سراسر جهان کار کرده است. آفریقا، بالکان، آسیای مرکزی، روسیه و خاورمیانه.

او مانند بسیاری از عکاسان جنگ، هنگام ثبت تصاویر خود را مجروح دید. در 23 اکتبر 2010، سیلوا در حالی که در حال گشت زنی با سربازان آمریکایی در قندهار، افغانستان بود، بر روی مین زمینی پا گذاشت.

هر دو پایش را از دست داد. بین زمان انفجار و غش، او موفق شد سه تصویر را از موقعیت مستعد خود ثبت کند.

ژوائو یک بار در مورد خود گفت: «من یک مورخ با دوربین هستم […]».

تیم هترینگتون

تیموتی هترینگتون (متولد 5 دسامبر 1970 – 20 آوریل 2011) یک عکاس بریتانیایی متخصص در عکاسی خبری بود. او در سال 2011 در حالی که درگیری در لیبی را پوشش می داد بر اثر اصابت ترکش یک وسیله انفجاری جان باخت. کریس هندروس نیز در همین درگیری جان باخت.

ایده عکاسی از سفرهای او در اطراف هند، چین و تبت بود. او سال ها در حالی که در مدرسه شبانه عکاسی می خواند کار می کرد. سپس به تحصیل در رشته عکاسی خبری در کاردیف پرداخت.

تیم بیشتر برای فیلم مستندش Restrepo (2010) مشهور است. این فیلم توسط سباستین یونگر کارگردانی شده است. این فیلم برنده جایزه بزرگ هیئت داوران در جشنواره فیلم ساندنس در سال 2010 و نامزدی جایزه اسکار شد.

او همچنین برنده جوایز مختلفی از جمله عکس سال 2007 جهانی مطبوعات شد. به غیر از عکاسی از افغانستان، کار و علاقه اش او را به سراسر آفریقا برد.

دان مک کالین

سر دونالد مک‌کالین، CBE، Hon FRPS (۹ اکتبر ۱۹۳۵)، یک عکاس خبرنگار بریتانیایی است. او به ویژه برای عکاسی از جنگ و تصاویری از درگیری های شهری شناخته شده است.

دان در حالی که خدمات ملی خود را در نیروی هوایی سلطنتی (RAF) به پایان رساند، کار خود را به عنوان دستیار عکاسی آغاز کرد. او در واقع در آزمون عکاس مردود شد. این او را مجبور کرد که بیشتر وقت خود را در یک اتاق تاریک بگذراند.

یک نقطه عطف در حرفه او با عکاسی و انتشار تصاویر یک باند محلی لندن بود. این سریال The Guvnors نام دارد. این امر نقش او را به عنوان یک عکاس تثبیت کرد.

او به عکاسی ادامه داد و بین جنگ ویتنام و درگیری ایرلند شمالی پرش کرد. در سال 1968 دوربین نیکون او گلوله ای را که برای او بود متوقف کرد.

با وجود شهرت او به عنوان یکی از بزرگترین عکاسان جنگ، دولت محافظه کار بریتانیا کار او را کوتاه کرد. آنها او را از عکاسی از جنگ فالکلند منع کردند.

جیمز نچتوی

جیمز ناچتوی (زاده 14 مارس 1948) عکاس جنگ و عکاس خبرنگار آمریکایی است. او یکی از بهترین عکاسان جنگ است. او پنج بار مدال طلای رابرت کاپا از باشگاه مطبوعات خارج از کشور و همچنین دو جایزه World Press Photo را دریافت کرد.

ناچتوی در حین کار در بغداد، 2003 بر اثر یک نارنجک مجروح شد. برخلاف بسیاری، او خوش شانس بود و بهبودی کامل پیدا کرد.

جیمز از ۳۶ سالگی به عنوان عکاس قراردادی با تایم کار کرده است. او همچنین برای ستاره سیاه (1980-1985) کار کرد و یکی از اعضای Magnum Photos (1986-2001) بود.

او به تأسیس آژانس عکس VII (2001–2011) کمک کرد. آنها در کمک به عکاسان مستند و جنگ در سطح جهانی تخصص دارند.

او به غیر از عکاسی از حوادث 11 سپتامبر، تصاویری از سراسر جهان به ثبت رسانده است. مهم ترین آنها جنگ یوگسلاوی، درگیری ها در افغانستان و درگیری ها در چچن است.

دنیس سینیاکوف

دنیس سینیاکوف عکاسی از روسیه است که به خاطر ثبت داغ ترین مشکلات دنیای ما به شهرت رسید. او از یک درگیری نظامی در اوستیای جنوبی و نیروهای آمریکایی در افغانستان عکس گرفت.

از سال 2014، او اغلب به کریمه، سرزمین اوکراین ضمیمه شده توسط روسیه سفر می کند و سعی می کند نشان دهد که چگونه تاتارهای کریمه تحت فشار دولت در آنجا زندگی می کنند.

دنیس همچنین ماه ها در بازداشت بود زیرا همراه با فعالان صلح سبز در کشتی Arctic Sunrise سوار بود. این کشتی سعی کرد توجه را به عواقب احتمالی حفاری نفت در اطراف آب های قطب شمال روسیه جلب کند.

آدام فرگوسن

آدام فرگوسن یک عکاس استرالیایی مقیم نیویورک است. او یک عکاس آزاد است که در عکاسی خبری جنگ تخصص داشت.

کار او به عنوان یک عکاس جنگ زمانی آغاز شد که او به افغانستان سفر کرد. او قرار بود مصرف هروئین را در پایتخت پوشش دهد، اما شروع کرد به نزدیک شدن به خط مقدم و مشاهده زندگی سربازان جوان.

یکی از پروژه های معروف او در مورد پرتره سربازانی است که در اتاق کامپیوتر نشسته اند و نامه های کوتاه بستگان خود را می خوانند.

آثار فرگوسن در مجلاتی مانند نیویورک تایمز، نشنال جئوگرافیک و ونیتی فیر منتشر شد. او برنده جوایز متعددی شد و توسط Photo District News به عنوان “عکاس سال” انتخاب شد. او یکی از بزرگترین عکاسان روزگار ماست.

ارنست بروکس

ارنست بروکس عکاس بریتانیایی بود که به خاطر تصاویری که از جنگ جهانی اول به ثبت رساند به شهرت رسید. او اولین عکاس رسمی بود که توسط ارتش بریتانیا منصوب شد.

او قبل و بعد از جنگ، عکاس رسمی خانواده سلطنتی بود. با این حال، او در سال 1925 برکنار شد و دلایل آن هرگز علنی نشد.

بروکس در طول جنگ جهانی اول از هزاران صحنه ی جنگ عکاسی کرد و بسیاری از تصاویر او به دلیل استفاده از سیلوئت ها فوق العاده بودند.

دبلیو یوجین اسمیت

ویلیام یوجین اسمیت یک عکاس خبرنگار از ایالات متحده بود. او به عنوان “شاید مهمترین عکاس آمریکایی در توسعه مقاله عکس سرمقاله” توصیف شد. یکی از مقالات اصلی عکس او شامل عکس های جنگ جهانی دوم است.

اسمیت خبرنگار Life and Ziff-Davis Publishing بود و از خط مقدم اقیانوس آرام عکاسی می کرد. هنگام عکاسی از نبرد اوکیناوا در سال 1945، به شدت مجروح شد و دو سال را تحت عمل جراحی گذراند.

این نقل قول توسط اسمیت در مورد عکاسی او بسیار توصیفی است:

یک عکس در بهترین حالت یک صدای کوچک است، اما گاهی اوقات – فقط گاهی اوقات – یک عکس یا گروهی از آنها می تواند حواس ما را به آگاهی جلب کند. خیلی به بیننده بستگی دارد. در برخی، عکس‌ها می‌توانند آنقدر احساسات را به وجود آورند که کاتالیزوری برای تفکر باشند.»

خاویر مانزانو

خاویر مانزانو یک عکاس اهل مکزیک است که با پوشش خبری جنگ در افغانستان، جنگ داخلی سوریه و جنگ های مواد مخدر مکزیک به شهرت رسید.

او در نوجوانی به ایالات متحده نقل مکان کرد و تا سال 2009 برای آژانس های تبلیغاتی و راکی مانتین نیوز کار کرد. پس از آن، او به عنوان عکاس آزاد مشغول به کار برای آسوشیتدپرس، خبرگزاری فرانسه، فارین پالیسی و دیگر آژانس های خبری شد.

او دو بار جایزه World Press Photo را دریافت کرد و همچنین جایزه پولیتزر را برای عکاسی بلند دریافت کرد.

نتیجه

عکاسان جنگ جان خود را به خطر انداختند تا بینش هایی را که غیرنظامیان هرگز نمی بینند نشان دهند. کار آنها اهمیت تاریخی دارد و افکار و احساسات سخت را برمی انگیزد.

همه ما باید از عکس های مستند آنها درس بگیریم و سعی کنیم با هم دنیا را به مکانی بهتر تبدیل کنیم.

منبع