فلاش همگام سازی آهسته یکی از خلاقانه ترین راه ها برای گرفتن عکس در شرایط کم نور است. این یک تکنیک فوق‌العاده برای انجماد کردن اکشن و ثبت تاری حرکتی است.
بنابراین Slow Sync دقیقاً چیست و چگونه از آن برای بهبود عکاسی در شب استفاده می کنید؟ در این مقاله، نحوه کارکرد آن را به شما نشان می‌دهیم و روش‌های مختلفی را که می‌توانید آن را امتحان کنید، به شما ارائه می‌دهیم. پس بیایید شروع کنیم!
فلش همگام سازی آهسته چیست؟
فلاش همگام‌سازی آهسته شامل روشن کردن فلاش شما در ابتدا یا در پایان نوردهی است که کندتر از حد متوسط است مثلاً 1/8 ثانیه.
ثابت نگه داشتن دوربین به اندازه کافی برای نوردهی واضح با استفاده از سرعت شاتر آهسته دشوار است. اما با شلیک فلاش، حرکت را منجمد می‌کنید و در زمان باقیمانده مسیرهای نور را جمع‌آوری می‌کنید. این روند همانطور که در عکس زیر نشان داده شده است، جلوه زیبایی ایجاد می کند.
مزایای استفاده از فلش همگام سازی آهسته
مزیت اصلی استفاده از سرعت شاتر طولانی تر این است که به شما امکان می دهد نور محیطی بیشتری را در یک عکس جمع آوری کنید. همراه با فلاش، اکنون این توانایی را دارید که حرکت را ثابت کنید و سوژه اصلی خود را واضح نگه دارید.
هنگامی که نیاز دارید در شرایط نور کم عکس بگیرید اما همچنان می خواهید جزئیات نور محیط را بدون ISO بالا حفظ کنید، بهتر است از یک فلاش همگام آهسته استفاده کنید.
تصویر بالا با استفاده از نوردهی طولانی ممکن شده است. در غیر این صورت اگر از تنظیمات معمولی استفاده می شد، ستاره ها اصلا قابل مشاهده نبودند.
چگونه از فلاش با نوردهی طولانی استفاده می کنید؟
برای انجام این کار، تنها چیزی که نیاز دارید یک دوربین با فلاش و قابلیت تغییر سرعت شاتر است. پس از آن، شما دو گزینه دارید: همگام سازی پرده اول (جلو) یا همگام سازی پرده دوم (عقب).
بدون جزئیات بیش از حد غیر ضروری، فلاش پرده اول به این معنی است که دوربین در ابتدای نوردهی چشمک می زند. و پرده دوم مربوط به شلیک فلاش درست قبل از پایان نوردهی است.
اهمیت انتخاب یک عکس مناسب به این واقعیت مربوط می شود که هنگام عکس گرفتن، حرکت را ثبت می کنید. نقطه ای که فلاش را روشن می کنید، نوع تاری را که قرار است به دست آورید، تعیین می کند.
همگام سازی پرده اول
این تنظیم پیش‌فرض، روش استاندارد عکس‌برداری با سرعت همگام‌سازی پایین است. به غیر از تنظیم سرعت شاتر، برای رسیدن به آن نیازی به تنظیمات خاصی نیست.
وقتی شاتر را فشار دهید، فلاش روشن می شود. و سپس، دوربین به ضبط نور برای باقیمانده نوردهی ادامه خواهد داد.
عکاسی به این شکل با حرکت ثبت شده با نوردهی اولیه همپوشانی دارد. در عکس زیر، خواهید دید که برخی از نورهای پشت سوژه ها به نظر می رسد که در بدن آنها می تابد.
یکی از نشانه های پرده اول این است که مسیرهای نور در جلو ظاهر می شوند. اگر از پرده دوم استفاده می شد، همان مسیرها در پشت سوژه ها ظاهر می شد.
همگام سازی پرده اول در برخی سناریوها مانند مثال زیر به خوبی کار می کند. اما در بیشتر موارد، از آنجایی که پس‌زمینه را بر روی سوژه‌ها قرار می‌دهد، تمایل به ایجاد تصاویر کسل‌کننده دارد.
همگام سازی پرده دوم
بنابراین، اگر همگام‌سازی پرده اول ناخوشایند به نظر می‌رسد، چگونه می‌توانید فلاش را در پایان نوردهی روشن کنید؟ پاسخ همگام سازی پرده دوم است.
این تنظیم فلاش را قبل از بسته شدن دیافراگم فعال می کند. در نتیجه، سوژه شما را در بالای هر رگه ای قرار می دهد یا دوربین شما را که اولین بار هنگام باز شدن شاتر ضبط کرده است، تار می کند. اکنون هر رگه نوری پشت سوژه شما می رود و به جلب توجه به آنها کمک می کند.
حالا چگونه دوربین خود را با فلاش خود همگام کنید؟ اکثر دوربین ها متفاوت هستند، بنابراین برای روشن کردن این ویژگی به کتابچه راهنمای خود نگاه کنید. تنظیم فلاش برای همگام سازی پرده عقب در یک واحد خارجی معمولاً فقط شامل کلیک کردن روی یک دکمه است.
افزودن حرکت به دوربین در حین گرفتن عکس، جلوه های جالبی ایجاد می کند. با این تکنیک می توانید از بازی کردن بسیار لذت ببرید. توصیه می کنم ابتدا به اطراف صحنه نگاه کنید. نور موجود خود را تعیین کنید و ببینید چه چیزی در عکس شما کار می کند.
نتیجه
فرآیند همگام سازی آهسته فلاش به خودی خود آسان است. اما به یاد داشته باشید که ممکن است به آزمون و خطای زیادی نیاز داشته باشید تا دقیقاً همانطور که می خواهید عکس بگیرید. بنابراین به تمرین ادامه دهید و مطالعه کنید که چگونه فلاش بر سوژه ها و تصاویر شما تأثیر می گذارد.
با کسب دانش، متوجه خواهید شد که چه کاری باید انجام دهید و از چه کارهایی باید اجتناب کنید. پس از مدتی، تصور اینکه عکس شما چگونه خواهد بود برای شما آسان تر خواهد بود. حتی قبل از اینکه شاتر را فشار دهید.