دوربین DSLR یا بدون آینه در سال 2024: کدام دوربین بهتر است و چرا؟

انتخاب بین دوربین‌های DSLR و بدون آینه، همواره یک تصمیم خرید مهم (و گاه بحث‌برانگیز) بوده است. در این مقاله، به بررسی تفاوت‌های این دو نوع دوربین و برتری‌های هر کدام می‌پردازیم.

تمام تولیدکنندگان اصلی دوربین به جز پنتاکس، تمرکز خود را بر روی سیستم‌های بدون آینه معطوف کرده‌اند. با این وجود، دوربین‌های تک لنز بازتابی (DSLR) همچنان تولید، ‌خرید و فروش می‌شوند و طرفداران زیادی دارند. به همین دلیل، بحث داغ DSLR در مقابل بدون آینه، علی‌رغم گرایش برندهای بزرگ به سیستم‌های بدون آینه، همچنان ادامه دارد.

بهترین دوربین‌های DSLR و بدون آینه، از نظر ساختار و طراحی تفاوت‌هایی دارند، اما در زمینه سنسور، کیفیت تصویر و بسیاری از ویژگی‌ها و فناوری‌های هسته‌ای، مشترک هستند. این تفاوت‌ها تا حدی فیزیکی هستند و به نحوه‌ی ظاهر، کارکرد و عملکرد این دو نوع دوربین مربوط می‌شوند. همچنین، تفاوت‌های فنی در سیستم‌های ضبط ویدئو و فوکوس خودکار این دو نوع دوربین وجود دارد.

قطعا سلیقه‌ی شخصی هم در این میان نقش مهمی دارد. بنابراین، بحث دوربین‌های DSLR در مقابل بدون آینه تا حد زیادی به این بستگی دارد که از کار با کدام یک بیشتر لذت می‌برید. مشاهده بهترین دوربین های DSLR  نیکون و کانن.

بدون آینه یا DSLR در سال 2024: کدام بهترین است؟

دوربین‌های بدون آینه با اینکه به رخ کشیدن جدیدترین تکنولوژی تصویر و ارگونومی باریک‌ترشان می‌نازنند، دوربین‌های DSLR همچنان از ویژگی‌های فیزیکی سنتی‌تر (از جمله منظره‌یاب اپتیکال) و مزایای قدیمی‌تر مانند عمر باتری طولانی‌تر برخوردار هستند.

هر کدام از دوربین‌های DSLR و بدون آینه، تجربه‌ی عکاسی متفاوتی را ارائه می‌دهند، پس بیایید نگاهی به تفاوت‌های کلیدی بین آن‌ها داشته باشیم.

1. آینه

DSLR و دوربین‌های بدون آینه هر دو صحنه را از طریق لنز دوربین در هنگام عکاسی نشان می‌دهند، اما نحوه نمایش آن کاملاً متفاوت است.

DSLRها از یک آینه برای انعکاس فیزیکی یک تصویر اپتیکال به داخل منظره‌یاب استفاده می‌کنند. شما در حال مشاهده یک تصویر اپتیکال هستید. هنگامی که عکس می‌گیرید، آینه به سمت بالا می‌چرخد تا تصویر بتواند به پشت دوربین منتقل شود و در آنجا سنسور در معرض تصویر قرار می‌گیرد.

دوربین‌های بدون آینه رویکردی متفاوت دارند. آنها از “نمای زنده” گرفته شده توسط خود سنسور دوربین برای ایجاد یک تصویر الکترونیکی استفاده می‌کنند که می‌توان آن را روی صفحه نمایش عقب یا در یک منظره‌یاب الکترونیکی نمایش داد. هیچ مکانیزم آینه‌ای برای بالا و پایین بردن وجود ندارد.

دوربین های DSLR از یک آینه در بدنه استفاده می کنند تا تصویر را در منظره یاب منعکس کنند. به محض اینکه عکس می گیرید، آینه به سمت بالا حرکت می کند و از مسیر انتقال به سنسور خارج می شود.

دوربین های بدون آینه همانطور که از اسمشان پیداست آینه ندارند. تصویر مستقیماً به سنسور پشت دوربین منتقل می شود که یک “فید” زنده را به منظره یاب الکترونیکی ارسال می کند.

با این حال، آنچه به نظر می رسد یک موقعیت برد-برد است، کمی پیچیده تر از آن است. اول اینکه، برخی از سنتی گرایان تصویر اپتیکال منظره یاب DSLR را ترجیح می دهند. دوم اینکه، نمایشگرهای دیجیتال برق بسیار بیشتری مصرف می کنند – و دوربین های بدون آینه هنوز نمی توانند از نظر عمر باتری با DSLR ها رقابت کنند.

2. فوکوس خودکار

تفاوت کلیدی در اینجا این است که دوربین های بدون آینه از یک سیستم فوکوس خودکار واحد برای هم صفحه نمایش عقب (نمای زنده) و هم عکاسی با منظره یاب استفاده می کنند، در حالی که DSLR ها به طور گیج کننده ای از دو سیستم مجزا استفاده می کنند.

DSLR ها از سنسورهای فوکوس خودکار اختصاصی “تشخیص فاز” استفاده می کنند که در پایه دوربین پشت آینه قرار دارند. هنگامی که عکس می گیرید، آینه به سمت بالا و از مسیر خارج می شود – یعنی سنسور فوکوس خودکار دیگر در دسترس نیست.

در گذشته که DSLR ها نمای زنده نداشتند، این موضوع مشکلی ایجاد نمی کرد. اما زمانی که تقاضا برای عکاسی با نمای زنده از طریق صفحه نمایش عقب افزایش یافت، DSLR ها مجبور شدند به سیستم های فوکوس خودکار روی حسگر (سنسور) روی بیاورند.

بنابراین وضعیتی وجود دارد که تا به امروز ادامه دارد – DSLR ها یک سیستم فوکوس خودکار برای منظره یاب و یک سیستم مجزا برای عکاسی با نمای زنده دارند.

از نظر عملکرد، دوربین های بدون آینه در سرعت فوکوس خودکار به DSLR ها رسیده اند و نه تنها از آنها پیشی گرفته اند، بلکه از نظر پوشش فریم و ویژگی های ردیابی (سوژه) آنها را تحت الشعاع قرار داده اند.

دوربین های بدون آینه اکنون با موفقیت برای عکاسی از ورزش های پر تحرک و اکشن که زمانی نیازمند DSLR بود، قابل استفاده هستند.

در واقع، اگر به قابلیت های سیستم فوکوس خودکار هیبریدی روی حسگر در دوربینی مانند Canon EOS R3 نگاه کنید، حتی طرفداران دو آتشه DSLR نیز باید اذعان کنند که سیستم های فوکوس خودکار تشخیص فاز جداگانه در DSLR ها در مقایسه با این سیستم ها، منسوخ شده اند.

2. فوکوس خودکار

دوربین‌های DSLR از سنسورهای فوکوس خودکار تشخیص فاز جداگانه که در پشت و زیر آینه نصب شده‌اند، برای عکاسی با منظره یاب استفاده می‌کنند. در روزهای اولیه، این به راحتی دوربین های بدون آینه را برای سرعت شکست می داد. با این حال، وضعیت تغییر کرده است.

دوربین های بدون آینه از حسگر اصلی به تنهایی برای فوکوس خودکار هم برای عکسبرداری با منظره یاب و هم برای مشاهده زنده در صفحه عقب استفاده می کنند. اکنون بسیاری از سنسورهای بدون آینه دارای فوکوس خودکار تشخیص فاز هستند که فاصله را با دوربین‌های DSLR کاهش می‌دهد و حتی در جلو حرکت می‌کند.

سیستم فوکوس خودکار Dual Pixel CMOS مبتنی بر سنسور Canon که بر روی فوکوس خودکار تشخیص فاز کار می‌کند، اکنون در خطوط دوربین بدون آینه و DSLR این شرکت یافت می‌شود و به این معنی است که مدل‌هایی مانند EOS M6 Mark II (تصویر بالا) می‌توانند خیلی سریع فوکوس کنند – اما همین مزایا برای دوربین های DSLR کانن نیز صدق می کند. (اعتبار تصویر: Canon)

دوربین‌های DSLR نه تنها مزیت فوکوس خودکار خود را از دست داده‌اند، بلکه با پیچیدگی‌های دیگری نیز گیر کرده‌اند. آنها به یک سیستم فوکوس خودکار برای منظره یاب نوری و دیگری برای نمایشگر LCD با نمایش زنده نیاز دارند. هنگامی که از منظره یاب به live-view تغییر می کنید، باید فکر خود را در مورد حالت های فوکوس خودکار نیز تغییر دهید.

دوربین های بدون آینه این مزیت بزرگ را دارند که دید و سیستم فوکوس خودکار دقیقاً در منظره یاب و در صفحه عقب یکسان است.

دوربین‌های DSLR قدیمی‌تر مانند Nikon D850 از فوکوس خودکار تشخیص فاز برای عکاسی با منظره یاب استفاده می‌کنند، اما از فوکوس خودکار با کنتراست کندتر برای حالت نمایش زنده استفاده می‌کنند، اما با وجود اینکه دوربین‌های DSLR جدید Nikon از فناوری فوکوس خودکار دوربین های بدون آینه برای عکس‌برداری با نمای زنده کارآمدتر استفاده می‌کنند، هنوز دو سیستم متفاوت دارد. . برای دوربین‌های DSLR کانن، مانند EOS 5D Mark IV، که از سیستم فوکوس خودکار Dual Pixel CMOS AF شرکت روی سنسور اصلی استفاده می‌کند، همین‌طور است – شما هنوز با یک سیستم فوکوس خودکار برای عکس‌برداری با منظره یاب و دیگری برای مشاهده زنده مواجه هستید.

Nikon D780 سیستم دید اپتیکال یک DSLR را با فوکوس خودکار روی سنسور یک دوربین بدون آینه ترکیب می‌کند – اما حتی هوشمندانه‌ترین طراحی‌های هیبریدی DSLR مانند این با دو سیستم فوکوس خودکار متفاوت باقی می‌مانند – یکی برای عکاسی با منظره یاب، دیگری برای مشاهده زنده … (اعتبار تصویر: نیکون)

دوربین‌های بدون آینه مانند Fujifilm X-T4 تنها یک سیستم فوکوس خودکار (روی سنسور) برای عکاسی با منظره یاب و تصویربرداری زنده دارند، که بسیار راحت‌تر از سیستم دو لایه در یک DSLR است (اعتبار تصویر: Fujifilm)

فوکوس تنها یکی از جنبه های طراحی DSLR در مقابل دوربین های بدون آینه است و چیزی که دوربین را برای نوع خاصی از عکاسی مناسب می کند. بسیاری از عکاسان ورزشی به استفاده از دوربین‌های DSLR به جای دوربین‌های بدون آینه، تا حدی به دلیل عملکرد فوکوس خودکار و همچنین به دلیل عمر باتری، اندازه و «قابلیت گرفتن» آنها با لنزهای بزرگ‌تر، ادامه می‌دهند.

با این حال، دوربین های بدون آینه اکنون می توانند با موفقیت برای این نوع عکاسی استفاده شوند، در حالی که قبلاً کاملاً برای این سبک عکاسی نامناسب بودند. در واقع، اگر به قابلیت‌های سیستم فوکوس خودکار روی سنسور هیبریدی در جدیدترین سونی A7 IV نگاه کنید، حتی افراد سخت‌گیر DSLR نیز باید بپذیرند که سیستم‌های فوکوس خودکار تشخیص فاز جداگانه در دوربین‌های DSLR خیلی جذابیتی ندارند.

3. منظره یاب

طراحی دوربین‌های بدون آینه ایجاب می‌کند که از منظره‌یاب‌های الکترونیکی (EVF) استفاده کنند. این منظره‌یاب‌ها در مدت زمان کوتاهی به شدت پیشرفت کرده‌اند، مشابه با نحوه‌ی پیشرفت صفحه نمایش گوشی‌های هوشمند امروزی که هیچ شباهتی به نمایشگرهای گذشته ندارند.

در حال حاضر، بسیاری از دوربین‌های بدون آینه از منظره‌یاب‌های الکترونیکی با کیفیت بالا بهره می‌برند. آنچه در منظره‌یاب می‌بینید، دقیقاً همان چیزی است که در نمای زنده روی صفحه نمایش عقب مشاهده می‌کنید. (اعتبار تصویر: پاناسونیک)

جدیدترین و بهترین منظره‌یاب‌های الکترونیکی موجود در بازار امروز (مانند سونی A1 با 9.44 میلیون نقطه و نرخ تازه‌سازی 240 فریم بر ثانیه) از رزولوشن بسیار بالایی برخوردارند. به طوری که به سختی می‌توان نقاط را در آن‌ها دید و شفافیتی دارند که واقعاً به منظره‌یاب‌های اپتیکال نزدیک می‌شود.

با این حال، این منظره‌یاب‌ها هنوز ممکن است از تأخیر یا “Latency” رنج ببرند. این تأخیر، به معنی فاصله‌ی زمانی بسیار کوتاهی بین آنچه دوربین می‌بیند و آنچه صفحه نمایش نشان می‌دهد، است. خوشبختانه، به لطف نرخ تازه‌سازی سریع‌تر، تأخیر منظره‌یاب نسبت به گذشته کمتر مشکل‌ساز شده است. تمرکز جدید تولیدکنندگان بر روی رفع پدیده‌ی خاموشی صفحه نمایش (blackout effect) بوده است که معمولاً هنگام عکاسی پیاپی با سرعت بالا مشاهده می‌شود.

منظره‌یاب‌های اپتیکال معمولاً در این زمینه برتری دارند که به ویژه برای عکاسان ورزشی و اکشن اهمیت ویژه‌ای دارد. در حالت عکاسی پیاپی دوربین، به دلیل بالا و پایین رفتن آینه بین نوردهی‌ها، اجتناباً خاموشی صفحه نمایش رخ می‌دهد. با این حال، این موضوع به ندرت مشکلی ایجاد می‌کند؛ نکته‌ی کلیدی این است که هیچ تأخیری وجود ندارد و دنبال کردن یک سوژه‌ی در حال حرکت سریع با یک DSLR پرسرعت مانند Nikon D500 بسیار آسان‌تر از یک دوربین بدون آینه‌ی معمولی است.

با این حال، پرچمدارانی مانند سونی A1 و نیکون Z9 به عکاسی بدون خاموشی صفحه نمایش دست یافته‌اند، بنابراین فناوری اکنون این مشکل را در مدل‌های رده‌بالاتر جبران می‌کند.

منظره‌یاب‌های الکترونیکی می‌توانند نمای واضح‌تری از صحنه را در نور کم نشان دهند و دارای قابلیت‌های داخلی زوم برای فوکوس دستی دقیق هستند – دو مزیت بسیار دست‌کم گرفته‌شده‌ی منظره‌یاب‌های الکترونیکی. به دلیل اثر تقویت نور خودکار، منظره‌یاب‌های الکترونیکی به شما این امکان را می‌دهند تا تقریباً در تاریکی مطلق عکس بگیرید و آن‌ها را ویرایش کنید.

همچنین لازم به ذکر است که اگر طرفدار لنزهای دستی قدیمی هستید که باید در دیافراگم بسته (stopped-down) استفاده شوند، منظره‌یاب DSLR بسیار تاریک خواهد بود؛ اما یک منظره‌یاب الکترونیکی بدون آینه (EVF) برای این کار کاملاً مناسب است.

منظره یاب 3.6 میلیون نقطه ای داخل پاناسونیک GH5 زمانی یکی از بهترین ها در نوع خود بود، اما از آن زمان توسط Lumix S1 و S1R و اکنون سونی A1 پیشی گرفته است.

چه نکته خوبی در مورد منظره یاب اپتیکال وجود دارد؟

بسیاری از عکاسان نمای “چشم غیر مسلح” یک منظره یاب نوری را به یک تصویر دیجیتال ترجیح می دهند. این اشتباه است که فرض کنیم منظره‌یاب‌های الکترونیکی ذاتا «دقیق‌تر» هستند، زیرا نمایشگر نه تنها به تنظیمات دوربین (که ممکن است بعداً در صورت گرفتن تصاویر RAW تغییر دهید) بلکه به کیفیت، نسبت کنتراست و کالیبراسیون خود پنل منظره یاب بستگی دارد. به عنوان مثال، اینها اغلب کنتراست بیشتری نسبت به تصویر گرفته شده نشان می دهند و می توانند شما را در تصحیح تنظیمات نوردهی که نیازی به اصلاح ندارند گمراه کنند.

منظره‌یاب‌های نوری DSLR همچنان محبوب هستند، زیرا منظره‌ای با چشم غیرمسلح از جهان را بدون تأخیر صفحه نمایش یا مصنوعات دیجیتالی ارائه می‌دهند.

فوجی فیلم X-Pro3 یک منظره یاب ترکیبی ارائه می دهد که هر دو نوع نوری و الکترونیکی را ترکیب می کند. تقریباً هر دوربین بدون آینه دیگری یا منظره یاب یا الکترونیکی ندارد.

منظره یاب اپتیکال مزیت کلیدی دیگری دارد که مخصوصاً برای عکاسان ورزشی و اکشن مرتبط است. در حالت عکاسی متوالی دوربین، خاموشی غیرقابل اجتنابی وجود دارد، زیرا آینه بین نوردهی‌ها بالا و پایین می‌چرخد، اما این مسئله به ندرت مطرح می‌شود – نکته کلیدی این است که هیچ تأخیری وجود ندارد و دنبال کردن سوژه‌ای که سریع حرکت می‌کند بسیار آسان‌تر است. برای مثال، یک DSLR پرسرعت مانند Nikon D500، نسبت به یک دوربین بدون آینه معمولی.

با این حال، این شکاف در حال کاهش است، زیرا وضوح EVF، بازخوانی داده ها و بهبود سرعت پردازش، منظره یاب الکترونیکی را هر چه بیشتر به عملکرد نوع نوری نزدیک می کند.

4. عمر باتری

حتی دوربین‌های DSLR بسیار ابتدایی نیز با هر بار شارژ باتری، حدود 600 عکس ثبت می‌کنند، حتی بسیاری از آنها نیز به چهار رقم هم میرسند. به عنوان مثال، دوربین DSLR سطح پایه Nikon D3500 می تواند تا 1550 تصویر را با یک بار شارژ ثبت کند. بهترین دوربین‌های DSLR حرفه‌ای می‌توانند تقریباً 4000 فریم را در هر بار شارژ ثبت کنند، اگرچه مسلماً این با باتری‌های بسیار بزرگ‌تر است. با دوربین نیکون ادعا می کند که دوربین جدید (DSLR) حرفه‌ای Nikon D6 PRO عمر باتری خیره کننده و قابلیت ثبت 3580 عکس را دارد، و اگر دوربین برای عکاسی پیاپی با سرعت بالا استفاده شود، دو برابر آن است.

شاید زیاد به باتری دوربین DSLR خود فکر نکنید، اما وقتی یک دوربین بدون آینه دارید، وضعیت باتری می تواند به یک دغدغه دائمی تبدیل شود! (اعتبار تصویر: فوجی فیلم)

با این حال، دوربین های بدون آینه در اینجا عملکرد ضعیف‌تری دارند، این دوربین‌ها میتوانند تا حدود 350 تا 400 فریم در هر شارژ را ثبت کنند، در حالی که برخی از آنها بسیار کمتر از این مقدار هستند. Sony A7R III عمر باتری 650 شات را تقریباً دوبرابر نسبت به نسل های قبلی خود به ارمغان آورد، و Sony A7R IV حتی کمی در این زمینه بهبود یافته است، بنابراین این یک گام مهم رو به جلو است، اما Canon EOS RP تنها می تواند 250 عکس را مدیریت کند. عمر باتری یک مشکل برای دوربین های بدون آینه است.

همانطور که پرچمدار DSLR سونی A9 II  پرو چشمگیر است، عمر باتری آن با حدود 500 عکس با منظره یاب و تقریبا 690 عکس با LCD بسیار کمتر از DSLR های حرفه ای رقیب مانند Nikon D6 وCanon EOS-1D X Mark III است. ممکن است برای اینکه عکسبرداری یک روزه را دنبال کنید، به یک دستگیره باتری (در اینجا نشان داده شده است) نیاز داشته باشید. (اعتبار تصویر: سونی)

دوربین های بدون آینه ذاتاً بیشتر از دوربین های DSLR به باتری وابسته هستند. یا نمایشگر LCD یا منظره یاب الکترونیکی همیشه روشن است. علاوه بر این، این واقعیت که اکثر سازندگان سعی می‌کنند مدل‌های بدون آینه را تا حد امکان کوچک کنند، به این معنی است که باتری‌های آنها نیز کوچک هستند، که ظرفیت آنها را نیز محدود می‌کند.

بسیاری از دوربین های بدون آینه دارای لرزشگیر تصویر در بدنه خود هستند، مانند Fujifilm X-T4، که باعث کاهش بیشتر عمر باتری می شود (اگرچه در هنگام استفاده از تثبیت کننده تصویر مبتنی بر لنز در DSLR یا بدون آینه، عمر باتری کمتر قابل توجه است.).

بسیاری از دوربین‌های بدون آینه، مانند Sony ZV-E10، اکنون شارژ USB را ارائه می‌کنند، بنابراین برای شارژ کردن، نیازی به خارج کردن باتری از دوربین ندارید و می‌توانید از یک پاوربانک قابل حمل برای شارژ مجدد آن‌ها در زمانی که بیرون هستید استفاده کنید. میدان (اعتبار تصویر: راد لاتون/دنیای دوربین دیجیتال)

البته، می‌توانید باتری‌های یدکی برای دوربین‌ها را در هر دو گروه بخرید، بنابراین اینکه آیا این موضوع به همان اندازه بزرگ است یا خیر، قابل بحث است. با این حال، یکی از مزایای دوربین‌های بدون آینه این است که بسیاری از آنها اکنون شارژ را از طریق درگاه‌های USB خود ارائه می‌کنند، مانند سونی A6400، که در هنگام سفر بسیار راحت است، هرچند که در دوربین‌های DSLR مانند Nikon D780 نیز ظاهر می‌شود.

5. اندازه

بیشترین مزیت ادعایی دوربین بدون آینه این است که بسیار کوچکتر از دوربین های DSLR هستند. این اصلی‌ترین معیار فعلی برای فروش دوربین های بدون آینه است: با همان اندازه حسگر و کیفیت تصویری که توسط دوربین‌های DSLR بدون ارائه می‌شود.

اما معمولاً در ساخت  بدنه دوربین های بدون آینه تا این حد فشرده، معایبی وجود دارد، مانند عمر باتری، نحوه برخورد دوربین با لنزهای بزرگتر، و فضای زیادی برای صفحه و دکمه های خارجی.

برخی از دوربین‌های بدون آینه شبیه به نسخه‌های کوچک‌تر دوربین‌های DSLR هستند، در حالی که برخی دیگر شکل مستطیلی کوچک‌تری دارند. اینها اغلب برای کاربران مبتدی دوربین یا ارتقا دهندگان گوشی‌های هوشمند طراحی شده‌اند که بیشتر از دستگیره‌ها و صفحه‌های فیزیکی برای کنترل لمسی استفاده می‌شوند، بنابراین ظاهر ساده‌شده آن‌ها را آزار نمی‌دهد. Olympus PEN E-PL9 نمونه ای از دوربین های بدون آینه کوچک است که برای این نوع جدید از کاربران طراحی شده است.

بسیاری از دوربین‌های بدون آینه به جای دوربین‌های مهم‌تری که در اکثر دوربین‌های DSLR یافت می‌شوند، چسبندگی بسیار کوچکی به صفحه جلویی خود دارند، یا اصلاً هیچ‌کدام از آنها ساخته نشده است.

بدنه‌های کوچک به معنای کنترل‌های کوچک نیز هستند و کاربرانی که دست‌های بزرگ‌تری دارند ممکن است بدنه‌های بدون آینه کوچک‌تر را به راحتی پیدا نکنند. این امر به صفحه‌نمایش‌های لمسی نیز تعمیم می‌یابد، با دکمه‌ها و کنترل‌های مجازی که اغلب کوچک‌تر از آن هستند که بتوان آن‌ها را راحت کلید کرد، بنابراین اگرچه دوربین DSLR نیکون D850 در مقایسه با دوربین بدون آینه فول فریم امروزی بزرگ به نظر می‌رسد، بسیاری از کاربران حرفه‌ای آن اندازه آن را ترجیح می‌دهند زیرا باعث می‌شود دیدن و تغییر تنظیمات دوربین بسیار آسان‌تر است – و به این دلیل که با لنزهای بزرگ تعادل بهتری برقرار می‌کند، چیزی که در بخش بعدی به آن می‌پردازیم.

جدیدترین دوربین بدون آینه کانن سری ام، EOS M200، کنترل‌های فیزیکی کمی دارد، به این معنی که احتمالاً برای بسیاری از کارها به صفحه LCD آن متکی خواهید بود. (اعتبار تصویر: Canon)

6. لنزها

دوربین‌های DSLR هنوز هم برای انتخاب لنز دارای مزیت هستند، فقط به این دلیل که چندین دهه است که وجود داشته و پشتیبانی می‌شود. هر کسی که امروز یک دوربین Canon EOS DSLR را انتخاب می کند، تعداد زیادی اپتیک بومی (لنز) برای انتخاب دارد، و اگر گزینه های شخص ثالث سازگار را در نظر بگیرید، این تعداد بسیار بیشتر خواهد بود. نیکون و پنتاکس با محدوده دوربین های DSLR خود در موقعیت مشابهی قرار دارند.

با این حال، نشانه هایی وجود دارد که سازندگان DSLR در حال کاهش تولید لنزهای DSLR خود هستند و توسعه لنزهای DSLR جدید قطعا کند شده است. کانن و نیکون اکنون تقریباً تمام تلاش خود را برای توسعه لنزهای بدون آینه انجام می دهند.

کانن اکنون بیش از 130 میلیون لنز از سری EF تولید کرده است.

طولی نکشید که سونی طیف قابل توجهی از لنزها را برای دوربین‌های بدون آینه پایه فول فریم FE خود جمع‌آوری کرد، و پاناسونیک به اندازه کافی هوشمند بوده و با Sigma و Sigma وارد یک اتحاد L-Mount شده است. لایکا اطمینان حاصل کند که از قبل با محدوده لنز بزرگ و رو به رشد پشتیبانی می شود.

نیکون و کانن با دوربین های بدون آینه فول فریم جدید خود بسیار باهوش بوده اند. دوربین‌های بدون آینه Z6 و Z7 نیکون دارای تعداد لنزهای بومی هستند که به طور پیوسته در حال افزایش هستند، اما شما همچنین می‌توانید یک آداپتور پایه FTZ برای استفاده از هر یک از لنزهای DSLR فعلی نیکون بدون محدودیت دریافت کنید. کانن همچنین آداپتورهای لنز را برای دوربین‌های بدون آینه فول فریم EOS R خود راه‌اندازی کرده است که طیف وسیعی از لنزهای EF DSLR خود را به روی این دوربین‌ها باز می‌کند.

اگرچه هنوز زمان می برد. دوربین‌های بدون آینه DX جدید نیکون، نیکون Z50 و نیکون Z fc، هنوز تنها دارای سه لنز اصلی APS-C هستند.

طیف سالم لنزهای پاناسونیک برای دوربین‌های بدون آینه‌اش به گزینه‌های سازگار دیگری مانند Olympus، Sigma و Samyang اضافه می‌شود و برای مدل‌های فول فریم Lumix S، لنزهایی نه تنها از Panasonic، بلکه Sigma و Leica نیز وجود دارد.

Fujifilm و Olympus همچنین زمان زیادی برای توسعه سیستم‌های لنز اصلی خود داشته‌اند، تا جایی که هیچ یک از مارک‌های دوربین‌های بدون آینه در حال حاضر در انتخاب لنز واقعاً ضرر ندارند (برای مثال به لیست ما از بهترین لنزهای فوجی‌فیلم مراجعه کنید).

سازندگان تلاش می کنند تا فشرده ترین لنزهای ممکن را برای دوربین های بدون آینه خود تولید کنند، که این لنز «کاپ بدنه» از Olympus شدیدترین نمونه آن است.

اما آیا لنز دوربین های بدون آینه واقعا کوچکتر هستند؟

اینجاست که حباب بدون آینه بیشتر در معرض خطر ترکیدن است. سازندگان دوربین های بدون آینه واقعاً می توانند نشان دهند که بدنه دوربین آنها بسیار کوچکتر از همتایان DSLR آنها است، اما این را نمی توان در مورد لنزهای آنها گفت.

Canon RF 28-70mm F/2L USM یک لنز بدون آینه قابل توجه است، اما فقط به اندازه آن نگاه کنید! (اعتبار تصویر: Future / متیو ریچاردز)

این یک واقعیت اجتناب ناپذیر است که اندازه سنسور است که تا حد زیادی اندازه لنزهای همراه با آن را تعیین می کند. برخی از سازندگان بدون آینه، لنزهای کوچک یا جمع شونده ای تولید کرده اند که باعث صرفه جویی در اندازه می شوند، اما این لنزها با مصالحه های دیگری همراه هستند، و زمانی که سازندگان لنز، لنزهای بدون آینه را مطابق با مشخصات و عملکرد لنزهای DSLR تولید می کنند، در نهایت اندازه آنها تقریباً یکسان است.

در واقع، از آنجایی که سازندگان دوربین‌های بدون آینه مشتاق هستند از پتانسیل پایه‌های لنز بدون آینه جدید و بزرگ‌تر استفاده کنند، لنزهایی را ارائه می‌کنند که در واقع بزرگ‌تر و سنگین‌تر از همتایان قدیمی DSLR خود هستند.

این نه تنها استدلال “بدون آینه کوچکتر است” را تضعیف می کند، بلکه باعث ایجاد مشکلاتی در رسیدگی به برخی ترکیبات لنز دوربین می شود. بدنه دوربین های سری A7 سونی به طور قابل توجهی کوچک هستند، اما بسیاری از لنزهای آن – به ویژه لنزهای با کیفیت G Master آن – به طور غیرمنتظره ای بزرگ هستند. ممکن است متوجه شوید که یک دستگیره باتری برای دوربین بدون آینه خود می‌خرید تا بتواند با لنزهای مورد علاقه‌تان عملکرد بهتری داشته باشد.

7. فیلمبرداری

اینجاست که دوربین های بدون آینه مزیت قابل توجهی دارند و به دو دلیل اصلی. اولاً، طراحی آنها باعث می‌شود که آنها را برای «نمایش زنده» ثابت مورد نیاز برای فیلمبرداری بسیار مناسب‌تر کند. دوم، اینجا جایی است که سازندگان دوربین فناوری‌های فیلمبرداری خود را متمرکز می‌کنند و جایی است که شما بهترین ویژگی‌ها و عملکرد ویدیو را دریافت خواهید کرد.

دوربین های DSLR نیز می توانند فیلمبرداری کنند

در واقع، دوربین‌های DSLR جایی هستند که ویدیوهای اصلی با دوربین‌های لنز قابل تعویض معمولی شروع شدند. Nikon D90 ویدیوهای HD را به بازار مصرف عرضه کرد و Canon EOS 5D II دوربین‌های DSLR را وارد عرصه فیلم‌برداری و فیلم‌سازی حرفه‌ای کرد.

برای دوربین‌های DSLR امروزی، فیلمبرداری یک ویژگی استاندارد است و Nikon D5، D850 و Canon EOS 5D IV فیلم‌برداری 4K را به‌راحتی برای همه افراد به‌جز سخت‌ترین استفاده‌های حرفه‌ای ارائه می‌دهند، در حالی که Nikon D780 برای فیلم‌برداری به اندازه هر دوربین بدون آینه مؤثر است. دوربین.

با این حال، وقتی صحبت از فیلمبرداری 6K و 8K، ویدیوی خام یا 10 بیتی، نرخ فریم بالا و موارد دیگر می شود، تمام تلاش و کار توسعه صرف دوربین های بدون آینه می شود.

تصور نکنید دوربین‌های DSLR نمی‌توانند فیلم‌برداری کنند – Canon EOS 5D IV در واقع بهترین در این زمینه است.

دوربین‌های DSLR فیلمبرداری قابل قبولی دارند و هنوز میتوانند در زمینه های فیلمبرداری صنعتی و تبلیغاتی و دیگر زمینه ها نیز استفاده شوند. اما بهترین دوربین‌های بدون آینه فاصله زیادی در ویژگی‌ها و عملکرد دارند تا جایی که با دوربین‌های سینمایی می‌کنند.

دوربین‌های اصلی بدون آینه در حال حاضر در فیلمبرداری بسیار خوب عمل می‌کنند و Fujifilm X-T4 تثبیت‌کننده درون بدنه و تثبیت‌کننده تصویر دیجیتال را برای فیلم‌برداری به ارمغان می‌آورد. (اعتبار تصویر: فوجی فیلم)

سونی در دوربین‌های فول فریم بدون آینه سری A7 خود مانند A7 III با کیفیت بالا با ویدیوهای 4K پیشتاز است و فوجی‌فیلم و پاناسونیک اکنون دارای دوربین‌هایی هستند که قادر به فیلم‌برداری 4K با سرعت 60/50 فریم بر ثانیه برای حرکت آهسته 2 برابری هستند. اثرات در Fujifilm X-T4 و Panasonic Lumix GH5 Mark II و GH5S. Panasonic Lumix S1H قبلاً از Netflix برای ایجاد محتوای اصلی تأییدیه دریافت کرده است.

Canon EOS R5 همچنین به خاطر قابلیت‌های ویدیویی 8K 30p خود توجه زیادی را به خود جلب کرد، اگرچه با افشای این موضوع ثابت شد که اگر بیش از 20 دقیقه کار کند باعث داغ شدن بیش از حد دوربین می‌شود. به نظر می‌رسد که این یک مشکل نیست، زیرا سونی به دوربین 8K سونی A1 ملحق شده است که می‌تواند برای مدت طولانی‌تری کار کند.

اگر فقط گاهی به ویدیو نیاز دارید، یک DSLR خوب است، اما اگر نیاز دارید که آن را به عنوان یک بخش مهم (یا مهم‌ترین) از کار خود فیلمبرداری کنید، دوربین بدون آینه بهترین راه است. این فقط دوربین ها نیستند – لنزهای بدون آینه به طور فزاینده ای دارای محرک های فوکوس با تکنولوژی بالا و فناوری فوکوس خودکار موتور پله ای بی صدا برای انتقال فوکوس صاف و بی صدا در هنگام فیلمبرداری هستند. اکثر لنزهای DSLR در زمانی طراحی شدند که حتی تصور هم نمی شد.

بدون آینه یا DSLR: کلام آخر

با وجود عجله به سمت فناوری دوربین های بدون آینه، بحث DSLR در مقابل بدون آینه کاملاً یک طرفه نیست. در اینجا خلاصه ای از مزایا و معایب هر نوع دوربین آورده شده است.

گزینه شاتر بی صدا D850 آن را برای عکاسی عروسی، اجتماعی و رویدادها مفید می کند، اما در واقع این دوربین های بدون آینه هستند که در عکاسی بی صدا حرف اول را می زنند.

چه زمانی دوربین DSLR انتخاب کنیم

دوربین های DSLR دارای معایبی هستند، اما مزایایی نیز دارند. آن‌ها بزرگ‌تر و به قول ما ایرانیا خوش دست‌تر هستند . آنها با لنزهای بزرگتر بهتر عمل می کنند (و لنزها سال به سال بزرگتر می شوند) و فضای بیشتری برای کنترل های خارجی دارند، بنابراین زمان کمتری را برای کنترل دوربین توسط رابط های دیجیتالی، با اشاره بر روی صفحه نمایش های لمسی صرف می کنید و باتری آن‌ها به جای چند ساعت، تمام روز دوام می‌آورد.

این دوربین ها منظره یاب نوری نیز دارند. کاربران بدون آینه ممکن است اهمیتی ندهند، اما طرفداران DSLR هرگز تصویر منظره یاب «چشم غیر مسلح» یک DSLR را با یک منظره یاب الکترونیکی با شبیه‌سازی دیجیتال که مهم نیست که چقدر خوب است عوض نمی‌کنند.

یه نکته دیگه هم هست که باید به آن توجه کنید، اگر بودجه کمی دارید، باید سخت کار کنید تا دوربینی بدون آینه با منظره یاب خوب با قیمتی برابر با DSLR پیدا کنید، همه دوربین های DSLR منظره یاب دارند. برای تهیه یک دوربین بدون آینه APS-C با منظره یاب با قیمتی برابر با Nikon D3500 یا Canon EOS 2000D احتمالا مشکل خواهید داشت. به جز سونی A6000، که این دوربین هم تقریباً پنج ساله است. دوربین های DSLR هنوز از بهترین دوربین ها برای مبتدی ها هستند.

اگر دوربین‌های بزرگ و حجیم که هندلینگ خوبی دارند را دوست دارید، دوربین‌های DSLR همچنان گزینه‌ای عالی هستند، به همین دلیل است که هنوز هم جزو بهترین دوربین‌ها برای حرفه‌ای‌ها هستند. آنها همچنین می توانند فیلمبرداری کنند، اما اگر فیلمبرداری علاقه اصلی شماست، احتمالاً باید به جای DSLR به دوربین های بدون آینه نگاه کنید.

بسیاری برای مدتی آرزوی یک پنتاکس DSLR فول فریم را داشتند – و از K-1 و K-1 II ناامید نشدند.

چه زمانی دوربین بدون آینه انتخاب کنیم

بدنه‌های دوربین‌های بدون آینه کوچک‌تر هستند و، اگر با دقت انتخاب کنید، می‌توانید لنزهای کوچک‌تری برای همراهی آن‌ها تهیه کنید – اگرچه این موضوع فقط با فرمت Micro Four Thirds صدق می‌کند، زیرا دوربین‌های بدون آینه APS-C و فول فریم دارای لنزهایی بزرگی مانند همتایان خود یعنی DSLR هستند.

اگر یک اینستاگرامر، اینفلوئنسر، وبلاگ نویس یا ولاگر هستید، دوربین بدون آینه مانند Olympus PEN-EPL9 یا Canon EOS M50 عالی است. آنها کوچک، سبک و قابل انطباق هستند و دارای صفحه نمایش چرخان/زاویه متغیر هستند که به شما امکان می دهد از انواع زوایا عکس بگیرید. آن‌ها هم برای فیلم‌برداری و هم برای عکس‌برداری عالی هستند و می‌توانند به راحتی در یک کیف روزمره قرار بگیرند.

اگر یک فیلمبردار حرفه ای یا نیمه حرفه ای هستید، بدون آینه نیز راهی برای ورود به این زمینه است. اینجاست که تمام پیشرفت‌های ویدیویی در دوربین‌ها، لنزها، سخت‌افزار و لوازم جانبی با دوربین‌هایی مانند Nikon Z6 II و Sony A7 III اتفاق می‌افتد. Panasonic Lumix S1H یک مدل بدون آینه ویدئو محور است که در حال ورود به بازار سینمای حرفه ای است، و Fujifilm X-T4 یک دوربین بدون آینه با مشخصات فیلمبرداری عالی است که در حال حاضر به تنهایی در این محدوده قیمتی عرضه شده است.

اما اگر یک عکاس معمولی هستید که گهگاه به فیلم‌برداری می‌پردازید، انتخاب سخت‌تر است و باید خودتان تصمیم بگیرید که کدام را ترجیح می‌دهید. بصورت کلی اگر بخواهیم حساب کنیم، بازار به سمت دوربین بدون آینه پیش می رود، اما دوربین های DSLR هنوز هم محبوب هستند و افراد زیادی در آنجا هستند که دوست دارند این طراحی دوربین قدیمی انعطاف پذیر و سازگار برای همیشه ادامه داشته باشد.

دوربین های DSLR تمام نشده اند. دوربین‌های بدون آینه ممکن است آینده باشند، اما هنوز هیچ چیز مشخص نیست، و در حال حاضر طراحی DSLR هنوز چند کار را به‌خوبی انجام می‌دهد، جایی که دوربین‌های بدون آینه همچنان در حال آزمون خطا هستند.

یک پارادوکس نهایی وجود دارد. ممکن است بگویید که طراحی DSLR قدیمی است، اما در واقع اگر دوربینی می‌خواهید که ظاهر و حسی شبیه به دوربین‌های قدیمی داشته باشد، اون گزینه دوربین بدون آینه است!